‏تو سرد و بی‌احساس نیستی ، فقط خیلی وقته نتونستی کسی‌ رو پیدا کنی که کنارش بتونی همونطور رفتار کنی که تو تنهاییِ خودت هستی :).

دقت کردید خیلیامون چقدر دقت می‌کنیم تو حرف زدن؟ چقدر سعی می‌کنیم کسی از لابلای حرفامون بو نبره که دل‌اندرونمون چه خبره. صرفنظر از دلیلش، اصل این موضوع خیلی تلخه. جین وبستر میگه «و چقدر غم‌انگیز است، که آدم تمام‌وقت مراقب باشد، تا آنچه را احساس می‌کند به زبان نیاورد».

احساس میکنم همه یه نفرو دارن که واقعا دوستشون داره، جز من...>>>

بخاطر از دست دادنش ناراحت نیستم، ناراحتم چون همش حس میکنم حیف شدم، احساسم حیف شد، ذوقی که برای زندگی داشتم حیف شد، اصلا یچیزی توی من مرده که نمیدونم چیه ولی حس میکنم خیلی حیفه که دیگه نیست.

ب شدت از خودم بابت تصمیمات درستی ک‌ میگیرم اما بعد اسیر احساساتم میشم و کار غلط رو انجام میدم ناراحتم...

از وجود آدم‌هایی که زیاد گذشت میکنن خوشحال نباشید، با هر بار کوتاه اومدن عمر احساسشون کوتاه‌تر و قلبشون سردتر میشه یهو به خودت میای میبینی کلا از دستش دادی و کاری ازت برنمیاد.

احساس دوست‌ نداشتنی بودن ولم نمیکنه، همزمان یه دور هم از خودم دلخورم که چرا اصلا دلم میخواد دوست داشته بشم.

تو انتخاب پارتنر به اینکه خوش سلیقه و حامی باشه، ذوق شنیدن حرف‌هاتون رو داشته باشه و احساساتتون رو سرکوب نکنه بیشتر دقت کنید تا به قد و ظاهر.

من خیلی بی‌احساسم و هیچگونه حس دلبستگی درونم وجود نداره و تنها چیزی که اذیتم میکنه اینه که نمیدونم آیا از اول اینجوری بودم یا به مرور اینجوری شدم.

برای سلامتی باید احساساتت رو حذف کنی نه قند رو .