تا تکلیفتون رو با دله عشق‌های سابقتون روشن نکردین، نپرین تو زندگی باقی. مردم وقت و احساسشون رو از سر راه نیاوردن.

‏من که نتونستم تورو عوض کنم ولی تو خوب منو عوض کردی، شور و شوقمو گرفتی، انرژیمو گرفتی، خنده‌هامو گرفتی، احساساتمو گرفتی، تهش من موندمو یکی که وقتی تو آینه بهش نگاه می‌کنم نمیشناسمش.

تو رو بخوام تو یه جمله توصیف کنم، کلمه ها گم میشن میون تموم صفتای قشنگی که داری. تو اولین من بودی و اولین ها همیشه جور دیگه ای به زندگی آدم جون میبخشن و به دل میشینن. درست وقتی اومدی که از همیشه بیشتر خسته بودم و وقتی دیدمت فهمیدم معیار و معادله توی عشق جواب نیست. کافیه آدم خودتو برای اولین بار ملاقات کنی تا ببینی چطور رویاهات شکل اونو به خودش میگیره. من احساس امنیت به خودمو مثل باد برای نیزارها آسمون برای ابرها و دلربایی برای شعرها همیشه و همه جا با خودم دارم. من به خودم قول رسیدن به تو رو دادم. تو باید منی.

«بعضی چیز‌ها
هیچ‌ وقت سرجای اول‌شان برنمی‌گردند ؛
مرگ،
اعتماد،
و اولین احساسات آدمی...»

امیدوارم
هیچ وقت
منطقتون به
احساستون نگه :
دیدی گفتم ؟

هرگز به عشق کسی نیاز نداشتم اما این‌بار تمام احساساتم را به پای تو ریخته‌ام، میخواهم اگر مرا ترک کردی تمام آن‌ها را با خود ببری احساس میکنم تو آخرین کسی هستی که ارزشش را دارد.

احساس ناراحتی و شکستگی قلب دارم،پس یه چای نبات میخورم:)

‏یه بحث در روانشناسی هست به نام خلأ عاطفی یا احساسی،
به مواقعی میگن که فرد نه خوشحال است نه ناراحت!
نه امید داره نه انتظار!
نه به دنبال پاسخی برای این حالتش است نه هیچی!
نه چیزی خوشحالش می‌کنه نه برعکس!
من الان دقیقا تو همین وضعیت هستم.

ناراحت؟ من از حرص و نفرت یقیه نسبت به خودم بیشتر احساس درخشش میکنم.

‌
جهالت بیش از دانایی
احساس امنیت ایجاد می‌کند.

-چارلز داروین

. .