حالم‌‌ رو کافکا خیلی خوب توصیف می‌کنه:

دچار نوعی بهت‌ زدگی و بی‌حسی شده‌ام
احساس خستگی نمی‌کنم ، خوابم نمی‌آید
غصه‌دار نیستم ، شاد هم نیستم

♡

یکی از موضوعاتی که زیاد پیش میاد وقتیه که ارتباطتون با یک نفر قطع میشه، یکیشون به سندروم وفاداری مزمن مبتلا میشه، اینطوری که نسبت به کسی که نیست احساس تعهد میکنه، همش منتظر یه زنگ یا پیام از طرف اونه، دائم طرف رو چک میکنه و عمیقا امیدواره که برگرده و خودش رو از روند عادی زندگی و خوشی‌ها محروم میکنه و حتی به جای خالیش هم خیانت نمیکنه و این واقعیت تلخیه که خیلی‌هامون تجربه‌اش کردیم.

‏یکی از چیزایی که این روزا خیلی داره اذیتم میکنه احساس هدر رفتنه. هدر رفتن ‏جوونیم، پتانسیلم، روزها و زمان. انگار همشون دارن هدر میرن و من هیچ کاری از دستم برنمیاد.

یکی از چیزایی که این روزا خیلی داره اذیتم میکنه احساس هدر رفتنه
جوونیم ، پتانسیلم ، روزها و زمان انگار همشون دارن هدر میرن و من هیچکاری از دستم برنمیاد.

اگر چه پایانش زیبا نبود اما از این‌که روزی قلب من دارای قشنگ ترین احساسات بود پشیمان نیستم.

به یه آدم سرد و بی‌احساس تبدیلت میکنن و بعد میگن: چرا اینطوری شدی؟

تو این دوران سخت هرکاری میکنید فقط به خودتون عذاب وجدان و احساس گناه ندید.
اگر کار نمیکنید، اگر زیاد میخوابید، اگر احساس افسردگی یا ناکارآمدی دارید، کاملا طبیعیه.
حتی قراردادهای کاری هم در شرایط جنگ لغو میشوند، پس هیچ چیز عادی نیست و این هم تقصیر شما نیست.

تقدیم به افرادی که اخیراً احساس خوبی ندارند، اما همچنان هر روز از خواب بلند می شوند و از تسلیم شدن، سرباز می زنند.
قوی باشید...

تو مسئول احساسات کسی نیستی ولی مسئول گفتن احساسات واقعیت هستی، اگه میدونی این رابطه راهی نداره، موندن از سر دلسوزی یه بی‌انصافیه، آدم‌ها با حقیقت تلخ راحت‌تر کنار میان تا با بلاتکلیفی.

بعضی آدم‌ها تو رو نه بخاطر چیزی که هستی، بلکه بخاطر تصویری که از تو ساختن دوست دارن! و وقتی واقعی‌تر میشی، احساس میکنن که به باوری که نسبت بهت داشتن خیانت کردی.