بریده‌ای، اما نمی‌گی.
خسته‌ای، اما نمی‌خوابی.
دلت گرفته، اما نمی‌ریزی بیرون.
آخه یاد گرفتی
هیچ‌کس به اندازه‌ی خودت
حرفاتو جدی نمی‌گیره.

سخت‌ترین جای ماجرا اینه
که یاد گرفتی بخندی…
وقتی حال نداری،
حرف بزنی…
وقتی دلت هزار تیکه‌ست،
بگی خوبم…
وقتی حتی خودت هم باور نمی‌کنی.
این‌جوری آدم کم‌کم تبدیل میشه
به نسخه‌ای از خودش
که هیچ‌کس نمی‌شناسدش؛
نه حتی خودش.
فقط روزا می‌گذرن
و تو با خودت فکر می‌کنی:
کِی دقیقاً این‌قدر دور شدم از خودم؟

زانویِ غم بغل گرفتی؟
مگه زندگیِ چندمته که توقع داری هیچ
اشتباهی نکنی؟
غصه نخوریا، یهو میبینی خدا برات دری
رو باز میکنه که تو حتی اون درو نزده بودی.

𝙔𝙤𝙪𝙧 𝙢𝙪𝙡𝙩𝙞𝙥𝙡𝙚 𝙧𝙚𝙡𝙖𝙩𝙞𝙤𝙣𝙨𝙝𝙞𝙥𝙨 𝙨𝙝𝙤𝙬 𝙩𝙝𝙖𝙩 𝙮𝙤𝙪'𝙧𝙚 𝙠𝙞𝙙𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙮𝙤𝙪𝙧𝙨𝙚𝙡𝙛 𝙖𝙣𝙙 𝙮𝙤𝙪 𝙙𝙤𝙣'𝙩 𝙘𝙤𝙪𝙣𝙩 𝙥𝙚𝙤𝙥𝙡𝙚, 𝙡𝙚𝙩 𝙖𝙡𝙤𝙣𝙚 𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧𝙨.

روابط متعدد و پی در پی تون نشون میده که خودتونم خودتونو شوخی گرفتید و آدم حساب نمی کنید، چه برسه به بقیه.

تو حق نداری راجع به کسی قضاوت کنی که کل زندگیشو ندیدی،
روزای سختشو حس نکردی،
از نزدیک شاهد هیچی نبودی؛
تو فقط یه قسمت کوچیک از عمرشو تماشا کردی،
تو فقط دیدی چیکار کرده، ولی ندیدی بهش چی گذشته،
شاید این بهترین تصمیمی بوده که اون آدم گرفته،
ولی "قضاوت" بدترین تصمیمیه که تو گرفتی!

تو حرفت رو میزنی و میری و این منم که باید میون جنگ، خودم و تیکه‌های شکسته‌‌ام رو جمع کنم و خودم رو بغل کنم و به خودم بگم تقصیر تو نبود اگه مورد نامهربونی قرار گرفتی و باید ادامه بدی چون اون بیرون برخلاف حال تو زندگی بدجوری جریان داره.

یه جا خوندم نوشته بود:
« خوب بودن با آدمای اطرافت
مثل دروازه‌بان بودنه؛
مهم نیست چندتا توپ رو گرفتی،
آدما همیشه همون یک گلی که
خوردی رو به خاطر میارن...»

بعد از مرگ، قلب پنج دقیقه میتپه، تا ابد و پنج دقیقه نمیبخشمت که حس زندگی رو از من گرفتی.

دیگه هیچ عکسی اندازه اون عکس‌هایی که تو ازم‌‌ می‌گرفتی خوشگل نشدن.

ما نسل خسته‌ای هستیم که یاد گرفتیم آرزوهامون رو سانسور کنیم، تا بتونیم با حداقل‌ها زنده بمونیم.
ما بار دردهای حل‌نشده‌ی نسل قبل رو کشیدیم و جرات نکردیم حتی بگیم «خسته‌ایم» تا مبادا بگن ضعیفیم.