رفاقت لانگ دیستنس اینجوریه که تو تاحالا بغلش نکردی،
باهم بستنی نخوردید،
قدم نزدید و حتی از نزدیکم همو ندیدید
ولی با تمام وجودتون روحشو بغل کردید،
با تمام احساساتتون وقتی زمین خورده دستشو گرفتید،
تو تمام لحظاتتون کنارتون تصورش کردید...
خلاصش کنم تو ذره ذره روحتون ریشه زده.

توو یه نقطه‌ای از زندگی، آدم‌هایی سر راهت قرار میگیرن که نشونت میدن عشق دقیقا باید چه شکلی باشه و طوری که تا به حال ندیدی؛ هر لحظه با تو رو عزیز میشمرن— و یه جورایی اونجاست که تازه از خودت میپرسی؛ چرا قبلش این همه وقت و علاقه‌م رو پای آب دادن به چند تا گیاه‌پلاستیکی هدر دادم؟

گفتم یکمم اون تلاش کنه...
بعدش دیگه همو ندیدیم :)

من زمین می‌خورم تو شاد می‌شی؟ عزیزم بلندشدنم رو ندیدی.

همو پیدا کردیم، قهر کردیم، آشتی کردیم، دعوا کردیم، بلاک کردیم، انبلاک کردیم، خندیدیم، گریه کردیم، اولینِ همه چیو باهم تجربه کردیم، روزا گذشت باهم بزرگ شدیم، زندگی کردیم و اخرش مجبور شدیم بازم باهم غریبه بشیم.


. .

امید به یاریِ هیچ‌کس نداشته‌باش!

مگر ندیدی آنان که امید به یاریِ دیگران داشتند، نجات نیافتند و غرق‌تر شدند؟؟!

‏این همه باهات خوب بود ندیدی؟ چسبیدی به همون یه باری که حالش بد بود و حوصله خودشم نداشت؟ آفرین عقب مانده.

برای همه وقتایی که گفتیم
<<میشه منم بزاری تو چمدونت>> و تلخ خندیدیم…

‏برای همه وقتایی که گفتیم
' میشه منم بذاری تو چمدونت '
و تلخ خندیدیم :(

باورت نمی‌شه که چه چیزهایی از توی ذهنم می‌گذره! یه بار پرسیدی:"اصلا برای چی داریم می‌جنگیم؟"
شونه‌هام رو بالا انداختم و جواب دادم:"که زنده بمونیم."
دوباره پرسیدی:"زنده بمونیم که چی بشه؟"
گفتم:"که بتونیم بجنگیم!"
خندیدی. حالا دائم با خودم تکرار می‌کنم که فایده‌ی این کارها چیه. جنگیدن، زنده موندن، جنگیدن.