من دیگه بیش از حد برای کسی تلاش نمیکنم، تا جایی که تو من رو ببینی من هم تو رو میبینم، تا جایی که تو با من حرف بزنی من ‌هم با تو حرف میزنم، به همون اندازه درگیرت میشم که تو درگیر منی.

گاهی ممکنه از خودمون متنفر بشیم ، نه به دلیل بد بودنمون ، چون زیاد از حد تلاش کردیم خوب بمونیم بین انسان هایی که‌ خوبی رو له میکنن :)

♡

امروز از نزار قبانی خوندم که:
هر کس اندازه ای که دوستت داره می بینتت
تلاش الکی نکن ..

♡

فهمیدم که بله!
آدمیزاد میتواند همزمان برای زندگی تلاش کند
و بجنگد ؛
ولی به رفتن و
گم و گور شدن هم فکر کند.

واقعیت اینه تو هیچوقت نمیتونی کسی رو عوض کنی، نمیتونی مجبورش کنی طوری که تو میخوای رفتار کنه، باور کن باید قلبش متعهد باشه، روحش باید وصل به روحت باشه، خودش باید بخواد تا هیچکسی جز تو رو نبینه، تلاش برای تغییر آدم‌ها فقط تو رو خسته‌تر میکنه، همین.

نه اون‌قدر شکست‌ خورده که بگیم ته خطه، نه اون‌قدر موفق که خیالش راحت باشه. یه جایی بین "اگه بازم تلاش کنم حتما میشه" و "دیگه دیر شده" گیر کرده.

تلاش تو برای فتح قله‌ هاست و تلاش من برای بیرون اومدن از دره‌ها، تو که کف دره رو ندیدی برای من زر فلسفی نزن، با تشکر.

گاهی زندگی انگار یه طناب سنگینه که فقط تو داری با همه‌ی توانت میکشی ولی هیچی عوض نمیشه! و اون‌ وقت میفهمی شاید مسئله این نیست که باید بیشتر تلاش کنی، بلکه باید بفهمی اصلاً چرا هنوز اون طناب رو رها نکردی!

دو نفر بدون اینکه نظر تو رو بخوان زورکی آوردنت توی این دنیا، بعد توی کل زندگیت هم باید تلاش کنی این دو نفر رو راضی نگه داری، حس نمیکنید باید این داستان برعکس میبود؟

‏من نمی‌فهمم دیدن اون روی سگ من چه جذابیتی داره که انقدر برای دیدنش تلاش می‌کنن؟

♡