زخما نمیگن کی بودی ، ولی نشون میدن چی بودی ))

آدم‌ها فکر میکنن من تنها میمونم چون گوشه گیرم ولی واقعیت اینه که تنها میمونم چون میشینم و این همه رفتار مصنوعی رو نگاه میکنم و هیچ میلی به بودن بینشون ندارم، اینجا یه سیرکه و آدم‌هایی که واقعی باشن خیلی کم پیدا میشن.

من با نشدن مشکل زیادی ندارم، من با نشونه هایی از شدن و امید الکی مشکل دارم.

همیشه‌ی خدا یکی بوده که بهم بگه : " چقدر تو قوی‌ای " ولی هیچ‌وقت هیچ‌کی نگفته : " پیش من عیب نداره اگه نشون بدی چقدر واقعا خسته می‌شی بعضی وقتا "

♡

عاشق مواقعیم که خدا برام یه نشونه هایی می‌فرسته که میفهمم صدامو شنیده از حرفای نزده ی توی دلم خبر داره و من تنها نیستم. عاشق وقتاییم که خدا بهم اثبات می‌کنه که‌ وجود داره. عاشق اون زمانیم که بعد‌ گذروندن یه دوره ی سخت و سیاه از زندگیم حس می‌کنم خدا تن زخمیمو بغل کرده و داره بهم کمک می‌کنه تا همه چیز دوباره خوب بشه.

تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

من خیلی آدم واکنشی ای نیستم، اگه دیدید خیلی واکنش نشون میدم، بدونید لایه‌های عمیق روح و روان وجودم رو لمس کردید.

از پوشیدن لباس تکراری خجالت نکش
این نشون میده صاحب اصلی لباس هستی
" من راجب لباس حرف نزدم "

𝙔𝙤𝙪𝙧 𝙢𝙪𝙡𝙩𝙞𝙥𝙡𝙚 𝙧𝙚𝙡𝙖𝙩𝙞𝙤𝙣𝙨𝙝𝙞𝙥𝙨 𝙨𝙝𝙤𝙬 𝙩𝙝𝙖𝙩 𝙮𝙤𝙪'𝙧𝙚 𝙠𝙞𝙙𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙮𝙤𝙪𝙧𝙨𝙚𝙡𝙛 𝙖𝙣𝙙 𝙮𝙤𝙪 𝙙𝙤𝙣'𝙩 𝙘𝙤𝙪𝙣𝙩 𝙥𝙚𝙤𝙥𝙡𝙚, 𝙡𝙚𝙩 𝙖𝙡𝙤𝙣𝙚 𝙤𝙩𝙝𝙚𝙧𝙨.

روابط متعدد و پی در پی تون نشون میده که خودتونم خودتونو شوخی گرفتید و آدم حساب نمی کنید، چه برسه به بقیه.

قسمت جالب پارتنر خوب داشتن اینه که هر اتفاق رندومی رو میتونی بهش اطلاع بدی، وای خیلی گشنمه، مامانم باهام کرد، با همکار گاوم بحثم شد و جالب‌تر اینکه اون هم به همه این‌ها با دقت گوش میده و بهشون واکنش نشون میده.