دقت کردی از وقتی که دیگه
با یه سری آدم‌ها سروکار نداری،
زندگیت چقدر آروم‌تر شده؟
دیگه خبری از حاشیه و دردسرهای اضافی نیست،
و می‌تونی فقط روی خودت و دنیای کوچیکت تمرکز کنی.

داستانت از جایی تغییر میکنه که خسته‌ای ولی دائم در حرکتی، از گذشته فرار نمیکنی بلکه درس میگیری، به پرورش روح خودت بیشتر اهمیت میدی، از تلاش‌های قدم به قدم و کوچیکت لذت میبری.

اگه همه دنیا بهم پشت کنن، هیچکس باهام نمونه، هیچکس کنارم نباشه، کوچیکترین فرقی برای من نداره، من واقعا تنهایی حالم خوبه، من خودم رو دارم.

من واقعا نباید وابسته هیچ انسانی باشم، دوست، پارتنر، هر کی، کوچیکترین تغییر رفتارشون میتونه من رو بهم بریزه.

چیزی که زندگی رو سخت می‌کنه نبودن آدمیه که دستاوردها و موفقیت‌های کوچیکت رو براش تعریف می‌کردی و اون بیشتر از تو ذوق می‌کرد. الان پشت این خوشحالی، یه غم گنده جا خوش کرده که قلبم رو مچاله می‌کنه.

کسی که حتی با کوچیکترین موفقیت‌هاتون هم ذوق میکنه رو دو دستی بچسبید و ببوسید.

 چرا با کوچیکترین حرفش رنجیدی!؟
- چون صاحب کلمه زیاد برام ارزشمند بود:)))!

جدی من نباید به هیچ آدمی وابسته بشم
کوچیکترین بی‌توجهی میتونه نابود و افسردم کنه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

من انقدر دوست دارم که که یه اخم و ناراحتی کوچیکت، میتونه تا چند روز منو ناراحت و افسرده کنه:)))
برای خودمم عجیبه که کسی رو انقدر بخوام که طاقت یه اخم کوچیکش هم نداشته باشم. دلم میخواد همیشه حالت خوب باشه!

هرچی بیشتر خودتو دوس داشته باشی، خط قرمزات بیشتر و دایره‌ی ارتباطات کوچیکتر میشه.