‏اگه نبودنشون واست آرامش داره، تو اون‌ها رو از دست ندادی...

تا مغز استخون غمگینم میکنی عزیزم، به جایی رسیدم که هم نبودنت غمگینم میکنه، هم بودنت.

کسی که زندگی رو تنهایی یاد گرفته، هیچکس نمی‌تونه با نبودنش اونو بترسونه.

گذر زمان همه چی رو برات عادی میکنه، هر نبودنی، هر کمبودی، هر سختی‌‌ای، هر غمی، دیگه به هر چیزی پیله نمیکنی.

نمیدونم.
مثلا یه عکس از خودت تو حیاط تیمارستان برام بفرست بگو آخرش نبودنت روانیم کرد.

من دوست داشتنت را از یاد نبرده‌ام،
اما خودم را وادار کرده‌ام نبودنت را تاب بیاورم.

خیلی سادست؛ اگه طلا زنگ زد طلا نبوده، اگه عشق تموم شد عشق نبوده، و اگه دوستا رفتن هیچوقت دوست نبودن.

بعضی‌ها رفتن چون تو فقط وقتی شروع کردی خودت باشی، و به محض خودت بودن دیدی که موندنی نبودن.

الان میفهمم که چقدر دوستون داشتم و عاشق تک تک نگاهاتون بودم و نبودنتون چقدر غمگین و ناراحت کنندس:))))


. .

یه روزی میرسه که به خودت میگی، چه خوب شد که فلانی از زندگی من رفت، چه خوب شد دوستی من با فلانی بهم خورد چون بدون اون الان آدم خوشحال‌تر و بهتری هستم، واسه آدم‌هایی که از زندگیت میرن غصه نخور اون‌ها از اول هم آدم قصه تو نبودن.