یه روزی میرسه که به خودت میگی، چه خوب شد که فلانی از زندگی من رفت، چه خوب شد دوستی من با فلانی بهم خورد چون بدون اون الان آدم خوشحال‌تر و بهتری هستم، واسه آدم‌هایی که از زندگیت میرن غصه نخور اون‌ها از اول هم آدم قصه تو نبودن.

سر تو انقدر بلاتکلیفم که هم از بودنت تو زندگیم، هم از نبودنت تو زندگیم دارم عذاب میکشم، تا خرخره ازت پرم.

ماهت رو به آدمایی دادی که حتی حاضر نبودن نورش رو باهات سهیم بشن

وقتی از هم فاصله میگیریم، یه چیزی توی من از بین میره، یه بخشی از خودم گم میشه، تو واسم مثل هوایی میمونی که نمیتونم توش نفس نکشم، مثل دارویی که عوارض داری ولی نبودنت از بودنت دردناک‌تره.

کاش اینجا بودی، توام از نبودنت لذت می‌بردی.

چه فایده که از نبودنم بترسی ولی کاری برای موندنم نکنی؟!

دلبستگی سالم با حضور باثبات در لحظات آسیب‌پذیر تعریف میشود، غایب‌های مزمن از نظر روانشناختی نه تنها امن نیستند بلکه گاه محرک آسیب‌اند، نبودن انتخاب است و انتخاب‌ها پیامد دارند، آن که در غم‌ات انتخاب به نبودن کرده در شادی‌ات حقی برای ماندن ندارد.

‏من از دوطرفه نبودن روابط میترسم، از اینکه انقدری که من اهمیت میدم اون اهمیت نده، انقدری که من نگران میشم اون نشه، انقدری که من دوستش دارم اون دوستم نداشته باشه.

«خوشبختی مکان و شرایط نیست!
احساسی است که باید آن را پیدا کرد.
شبیه غم، شادی، خشم
و تمام احساس های دیگر...
برای غمگین نبودن،
باید بخواهی که غمگین نباشی،
و برای خوشبخت بودن هم،
باید بخواهی که خوشبخت باشی...
گاهی قدم بزن، کتاب بخوان و موسیقی مورد علاقه‌ات را گوش کن.
خوشبختی، اتفاقی نیست که بیفتد،
یک حس ناب درونی است،
باید آن را ایجاد کرد!!»

نبودنش بهتر از نصفه نیمه بودنشه. رهاش کن.