درست زمانی عاقل می‌شی که...
برات مهم نیست کی دوست داره کی دوست نداره،
مهم نیست کی تَنهات گذاشته...
کی همیشه و تو هر شرایطی کنارت بوده
مهم نیست در نبودت کی اذیت میشه کی خوشحال میشه...
میفهمی که آدما رنگ عوض می‌کنن و اونی که تو ظاهرن ، نیستن
و همونجاست که دیگه هیچی برات مهم نیست و فقط خودتی که مهمی.

یه روز از خواب پا میشی، صبحانه‌ت رو میخوری، مسواکت رو میزنی، میری به کارات برسی و دیر یا زود میفهمی که بهش فکر نکردی؛ به اون اتفاق، به اون روز، به اون حرف، به اون آدم.

نمیدونم کی نیاز داره این رو بشنوه ولی وقتی میفهمی میتونستی بهتر حرف بزنی، رفتار کنی یا واکنش نشون بدی، خودت رو سرزنش نکن و ببخش، بیشترمون تا وقتی چیزی یاد نگرفتیم همون کاری رو میکنیم که بلدیم، وقتی چیزهای جدید یاد میگیریم کم کم تغییر میکنیم و بهتر میشیم.

شاید یه بخشی از بزرگسالی همین باشه که خیلی چیزهارو میفهمی ولی دیگه اهمیت نمیدی!

‏رک بخوام بگم، با همه دوست نشید، فکر نکنید همه دوستتونن!
فکر نکنید تو عصر معاشرت، معاشرت با همه هیچ ضرری نداره،
فکر نکنید تعداد دوست های زیاد، شما رو آدم خوشحال تری میکنه!
بچسبید به همون دوتا دوستی که بهش اعتماد دارید. الان نفهمید چندسال دیگه به بدترین روش میفهمید!

یه روزی که دیر شده میفهمی هیچکس تورو تماشات نمیکرد و نگاهش به تو نبود، ولی تو از ترس نگاه دیگران خودت و زندگی نکردی.

اگه میخوای یه‌نفر حرفتو قبول کنه، بعد از اینکه حرفش تموم شد بگو "تو واقعا بیشتر از سنت میفهمی". بعد حرفتو شروع کن


. .

یه جماعتی هم هستن که آدم فکر میکنه چقدرخوبن...
بعد میفهمی خوبی از خودت بوده
اونها کلا عوضی بودن...

If you're always trying to be normal, you will never know how amazing you can be.

اگه همیشه تلاش کنی که مثل بقیه باشی هیچوقت نمیفهمی که خود واقعیت چقدر میتونست فوق العاده باشه.

ناامید میشی عزیزم، چون میفهمی فراسوی باور تو، واقعیتی وجود داشته که همواره انکارش میکردی.