لاس خیلی قبلنا کیف میداد که مثل احمقا باور می کردیم. دیگه الانا کیف نمیده چون می دونی طرف داره گوه میخوره دیگه.

شاید سخت‌ترین لحظه زندگیم پذیرفتن این موضوع بود که من و اون آدم مسیرامون برای همیشه از هم جدا شده و حتی اگه آسمون هم به زمین بیاد دیگه قرار نیست بهم دیگه یه فرصت دوباره بدیم. اما الان که دارم بهش فکر می‌کنم می‌بینم تمام اون روزا، اون خاطرات، اتفاقایی که بینمون افتاد برای رشدم و تبدیل شدن به این آدمی که الان شدم لازم بود.

- به قدری قوی باش که از هرچیزی که آزارت میده دور بشی، اونقدر صبور باش که برای چیزایی که لیاقتشو داری منتظر بمونی و همیشه یادت باشه، وضعیت الان مقصد نهایی تو نیست.

هنوز
فرصت
نکرده‌ام
زندگی
کنم،
تا
الان
هرچه
بود
دوام
آوردن
بود!

از maybe in the another life خسته‌ام، چرا نباید همین زندگی، همین الان، همون چیزی باشه که من میخوام؟

‏من واقعا زندگیم نابود شده، استرسم چندین برابر شده، قهوه خوردنم هزار برابر شده، از اونور لرزش دست‌هام و سر دردهام شونصد هزار برابر شده، پرخاشگرتر شدم، بیحوصله شدم، با هر چیزی گریه میکنم و مثل چی نگران آشناها و حتی غریبه‌هام، در حالیکه من الان باید به سمت آرزوهام میدوییدم.

الان که فکرش رو میکنم اگه اون اتفاق نمیفتاد، من هیچوقت به اینی که الان هستم تبدیل نمیشدم، خدایا ممنونم بخاطر اون اتفاق.

مامانم همیشه میگه همینکه سالمی ویه سقف بالاسرت داری خداتو شکر کن؛ الان تازه حرفشو درک میکنم.!

نسخه پیر ترت داره التماس میکنه از الانت لذت ببر!

‏الان یه دسته گل بزرگ که حتی نتونم بلندش کنم فقط خوشحالم میکنه.