‏آقاجون همیشه موقع رفتنمون که میشه میگه:

" صد نفر بیان ، یه نفر نره "
الان فهمیدم تازه

یه روزی میرسه که به خودت میگی، چه خوب شد که فلانی از زندگی من رفت، چه خوب شد دوستی من با فلانی بهم خورد چون بدون اون الان آدم خوشحال‌تر و بهتری هستم، واسه آدم‌هایی که از زندگیت میرن غصه نخور اون‌ها از اول هم آدم قصه تو نبودن.

یه تئوری خیلی قشنگ هست که می‌گه: "اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ در واقع تو زندگی قبلیت اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده."

خدایا لطفا دیگه پسرها رو واسه درس گرفتن نفرست تو زندگی من، من درس‌هام رو گرفتم الان وقت شوهره.

اگه بخوام واست مثال بزنم، مثلا من یه دریا دوست داشتم و تو هر بار با یه لیوان این دریا رو خالیش کردی، الان خشک شده، تمومش کردی، خیالت راحت شد؟

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

من هرگز در زندگی
به‌اندازه‌ی الان
که خودم را به‌تمامی
به تو سپرده‌ام
احساس امنیت نکرده‌ام 🫀

- آلبر کامو

♡

اگه به نصیحت‌های خودم گوش میدادم تا الان کلی موفقیت کسب کرده بودم ولی متاسفانه خودم با خودم رابطه خوبی ندارم.

نسخه پیرترت داره التماس میکنه از الانت لذت ببر این جوون ترین سنیه که داری، اما تو درگیر کمال‌گرایی!

از یه نقطه‌ای به بعد تصمیم گرفتم اونی نباشم همه کس و همه چیز رو درک میکنه و کنار میاد، الان فقط درک میکنم ولی کنار نمیام وظیفه من نیست که با همه چیز کنار بیام.