‏من واقعا زندگیم نابود شده، استرسم چندین برابر شده، قهوه خوردنم هزار برابر شده، از اونور لرزش دست‌هام و سر دردهام شونصد هزار برابر شده، پرخاشگرتر شدم، بیحوصله شدم، با هر چیزی گریه میکنم و مثل چی نگران آشناها و حتی غریبه‌هام، در حالیکه من الان باید به سمت آرزوهام میدوییدم.

ما نسل خسته‌ای هستیم که یاد گرفتیم آرزوهامون رو سانسور کنیم، تا بتونیم با حداقل‌ها زنده بمونیم.
ما بار دردهای حل‌نشده‌ی نسل قبل رو کشیدیم و جرات نکردیم حتی بگیم «خسته‌ایم» تا مبادا بگن ضعیفیم.

ناگهان؛
بزرگترین آرزوهامون این شد که فقط به زندگی عادی برگردیم.

این چقدر خوب بود و‌ تلخ :
تو آرزوهامون یه پوشه هست به اسم"حسرت به دل" که قشنگترین آرزوها توشه :)

²`⁴

ولی من هنوزم منتظرم بزرگ شم تا به آرزوهام برسم :)

کاش به آرزوهام قول رسیدن نمی‌دادم، واقعا حال ندارم براشون بجنگم.

.
00:00

برسیم به تک تک آرزوهامون
تا وقتی ذوقشو داریم.🩵
.

من هم سقف آرزوهام بلنده اما هنرش اینه که از چیزهایی که داری لذت ببری و همزمان برای چیزهایی که نداری تلاش کنی. لذت همیشه توام با تلاش باید باشه. نه فقط تلاش بدون هیچ لذتی.

روز جهانی بوسه رو به خودم و اکثر جوان های سرزمینم که آرزوهامون  رو گذاشتیم کنار و همچنین به کسایی که بوسیدیم و گذاشتیم کنار تبریک میگم

واقعا دیگه میترسم؛ از آینده خودم میترسم؛ از اینکه چطوری قراره زندگی کنم میترسم؛ این قیمتِ دلار فقط یه عدد نیست؛ این نشون میده که روز به روز چقدر از آرزوهامون بدونِ اینکه خودمون کارِ اشتباهی کنیم؛ داریم دور میشیم.