واقعا دیگه میترسم؛ از آینده خودم میترسم؛ از اینکه چطوری قراره زندگی کنم میترسم؛ این قیمتِ دلار فقط یه عدد نیست؛ این نشون میده که روز به روز چقدر از آرزوهامون بدونِ اینکه خودمون کارِ اشتباهی کنیم؛ داریم دور میشیم.

همیشه که نباید بنشینیم و
بدی‌هایِ زندگی‌ِمان را مرور کنیم؛
گاهی باید نشست و
پا بر روی پا انداخت و
خوشی‌ها را شمرد،
چای نوشید و پشت کرد به تمامِ نداشتن‌ها و غصه‌هایی که عمری با آن‌ها زندگی کردیم


. .

خودمونو خر نکنیم؛
از آدمی که هیچ
اهمیتی براش نداریم، بگذریم
از آدمی که دوسمون نداره، بگذریم
از آدمی که با حرفاش
قلبمونو پاره پاره کرد، بگذریم
از آدمی که فرقمونو
با بقیه نمیدونه، بگذریم
از آدمی که بند دلمون نیست، بگذریم
اگه نگذریم، بجاش
باید از غرورمون
از آرامشمون
از قلبمون
از خودمون، بگذریم
که تهش باز به این نتیجه میرسیم
"کاش ازش گذشته بودم″


. .

ژان پل‌ سارتر یه حرف حقی میزنه، میگه:

آنقدر که از دست دادن چیزی ما را افسرده می‌کند،
از داشتن همان چیز احساس خوشبختی نمی‌کنیم؛
و این ذات آدمیزاد است.

روبرو یه فرد ناتوان؛ قدرتت‌و به رخش نکش!
روبرو یه فرد بیمار؛ سلامتیت‌و به رخش نکش!
روبرو یه فرد فقیر؛ ثروتمند بودنت‌و به رخش نکش!
روبروی یه فرد زندانی؛ آزادیت‌و به رخش نکش!
روبروی یه فرد بی‌خانواده؛ خانوادت‌و به رخش نکش!
اگه یکم همه دیگه رو درک کنیم؛ دنیای جای زیبا‌تری میشه..

شبتون زیبا.
. .

این بار که از این دریای خروشان به سلامت عبور کردیم، این‌بار که رگبار پایان گرفت و هوا صاف شد، همه‌تان را با عشق بغل می‌کنم.
من یک دنیا شوق و لبخند برای روزهای خوبمان کنار گذاشته‌ام و بغل‌بغل مهربانی و دلخوشی و هزار هزار بهانه‌ی روشن برای خوشبختی در پستوی ذهنم پنهان کرده‌ام و زمانش که رسید، برای همه‌مان از رهایی و شادی و عشق خواهم‌گفت.

چقدر مثل خانواده شده‌ایم این‌روزها...
از کنار هرکسی که در خیابان عبور می‌کنم، انگار سال‌هاست می‌شناسمش. انگار باتمام این چشم‌ها و چهره‌های مهربان قراری دارم، انگار چیزی ما را به هم پیوند داده، آنقدر محکم که جدا شدنی نیستیم و فراموش نمی‌کنیم هرگز، که چقدر به هم نیاز داریم و نیاز داریم که حال همه‌مان خوب شود. انگار همه در نهایت اندوهی مشترک غوطه‌وریم و داریم با تمام توان و با هم به سمت نور پیش می‌رویم و مراقبیم که تاریکی و اندوه و خشم، ما را نبلعد و کمک می‌کنیم به هم که قوی بمانیم و طاقت بیاوریم و در دل تندباد روزگار نشکنیم؛ به شوقِ بهار و به شوق روزهای روشن و خوبی که در انتظار ماست...

طاقت بیاوریم، برای تمام رنجی که تا امروز کشیدیم و تاریکی و خشمی که پشت سر گذاشتیم و دلخوشی‌های ساده‌ای که نداشتیم.
طاقت بیاوریم، به حرمت تمام تلاش‌های بیش از توان و زخم‌های رسیده به استخوان.
طاقت بیاوریم چون آگاه نیستیم به اینکه آخرین پله‌ی این سیاهچاله کجاست و کجای این قصه، به رهایی و نور می‌رسیم...
طاقت بیاوریم.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

✿ کپشن خاص ✿

هنگامی که سفید پوستان به سرزمین ما آمدند، ما مزرعه و معدن داشتیم و آنان «کتاب مقدس» را در دست داشتند ...

آنان به ما آموختند که چشمانمان را ببندیم و دعا کنیم؛ وقتی چشم گشودیم، «کتاب مقدس» در دستان ما بود؛ اما آنان مالک مزرعه و معدن ما بودند!!

«چشمان تان را باز نگه دارید، حتی هنگام دعا ...»

همدیگر را پیر نکنیم؛
باور کنید هر کس‌ درد خودش را دارد، دغدغه‌ و مشغله‌ خودش را دارد.
برای دیگران آرزو کنیم بهترین‌ها را، راحتی را.
یاری کنیم همدیگر را تا زندگی برایمان لذتبخش شود.
آدم‌ها آرام آرام پیر نمی‌شوند.
آدم‌ها در یک لحظه با یک تلفن، با یک جمله، یک نگاه، یک اتفاق، یک نیامدن، یک دیر رسیدن، یک باید برویم و با یک تمام کنیم پیر می‌شوند.
آدم‌ها را لحظه‌ها پیر نمی‌کنند.
آدم را آدم‌ها پیر می‌کنند.
سعی کنیم هوای دل همدیگر را بیشتر داشته باشیم.

. .

چه بخواهیـم، چه نخواهیم
باید از کوچه های زندگی عبور کنیم؛ژ
گاهی تلخ، گاهی شیـرین
کوچه های زندگی را عبورها می سازنـد.

کسی چه میدونه!
شاید الان همزمان داریم بهم فکرمیکنیم؛

وقتی به من فکر میکنی...
حس میکنم از راه دور.