همیشه در من ‏اندوهی بود
‏به جا مانده از حرف‌هایی ‏که
نتوانسته‌بودم به تمامی آن‌ها را
بر زبان بیاورم....


.صلاح الدین علی

فقط یک نفر میتونه شخصی رو از اندوهی که سال‌ها نشسته توی دلش رها کنه؛ و فقط یک نفر هم میتونه شخصی رو چنان اندوهبار کنه که سالها غم توی دلش بشینه!

اللَّهُ یُنَجِّیکُمْ مِنْهَا وَمِنْ کُلِّ کَرْبٍ ثُمَّ أَنْتُمْ تُشْرِکُونَ»

هیچ وقت یادتون نره که خدا شمارو از سختی ها و از هر اندوهی نجات میده.

«أنا أخاف الحزن الذی یکلّفنی الصمت، لا الحدیث.»

من از اون اندوهی می‌ترسم که مجبورم می‌کنه سکوت کنم،
نه اندوهی که مجبور به صحبتم میکنه...

. .

«اللَّهُ یُنَجِّیکُمْ مِنْهَا وَمِنْ کُلِّ کَرْبٍ»

خدا میگه:«من از هر سختی و اندوهی نجاتت میدم»
انقدر غصه نخور! همه چی درست میشه، همه چی خوب میشه، همه چی قشنگ میشه. بسپار به خودش!.

هیچ اندوهی برطرف نشود مگر تو آن را از دل برانی…!🤍.


. .

این بار که از این دریای خروشان به سلامت عبور کردیم، این‌بار که رگبار پایان گرفت و هوا صاف شد، همه‌تان را با عشق بغل می‌کنم.
من یک دنیا شوق و لبخند برای روزهای خوبمان کنار گذاشته‌ام و بغل‌بغل مهربانی و دلخوشی و هزار هزار بهانه‌ی روشن برای خوشبختی در پستوی ذهنم پنهان کرده‌ام و زمانش که رسید، برای همه‌مان از رهایی و شادی و عشق خواهم‌گفت.

چقدر مثل خانواده شده‌ایم این‌روزها...
از کنار هرکسی که در خیابان عبور می‌کنم، انگار سال‌هاست می‌شناسمش. انگار باتمام این چشم‌ها و چهره‌های مهربان قراری دارم، انگار چیزی ما را به هم پیوند داده، آنقدر محکم که جدا شدنی نیستیم و فراموش نمی‌کنیم هرگز، که چقدر به هم نیاز داریم و نیاز داریم که حال همه‌مان خوب شود. انگار همه در نهایت اندوهی مشترک غوطه‌وریم و داریم با تمام توان و با هم به سمت نور پیش می‌رویم و مراقبیم که تاریکی و اندوه و خشم، ما را نبلعد و کمک می‌کنیم به هم که قوی بمانیم و طاقت بیاوریم و در دل تندباد روزگار نشکنیم؛ به شوقِ بهار و به شوق روزهای روشن و خوبی که در انتظار ماست...

طاقت بیاوریم، برای تمام رنجی که تا امروز کشیدیم و تاریکی و خشمی که پشت سر گذاشتیم و دلخوشی‌های ساده‌ای که نداشتیم.
طاقت بیاوریم، به حرمت تمام تلاش‌های بیش از توان و زخم‌های رسیده به استخوان.
طاقت بیاوریم چون آگاه نیستیم به اینکه آخرین پله‌ی این سیاهچاله کجاست و کجای این قصه، به رهایی و نور می‌رسیم...
طاقت بیاوریم.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

وقتی کسی که دوستش داری، کسی که در زندگی‌ات نقشی داشته، می‌رود، می‌میرد و دیگر نیست، همه چیز دگرگون می‌شود !
چه بخواهی و چه نخواهی. آنچه به جا میماند، کتاب‌ها هستند و نامه‌ها و عکس‌ها ، یادها و اندوهی چاره‌ ناپذیر و گاهی هم در گوشه‌ای، خیابانی، کسی را اشتباهی به جای او می‌گیری و به دنبالش می‌دوی !


. .

گاهی راحت تر آن است با وجود اندوهی که در درونتان موج می زند لبخند بزنید تا اینکه بخواهید به همه عالم علت غمگینی خود را توضیح دهید!



. .

‌
هیچ‌کس اندوهی را از دلم در نیاورد؛
من همیشه تک و تنها، در گوشه کناری
همه را بخشیدم...
‌
#نیلگون_مارمارا#سرگشته
‌