آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخند غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

ماه چه هلال باشه چه کامل اسمش ماهه؛ هیچ‌وقت ماهیت خودشو از دست نمی‌ده.
توام اگه تو برحه ای از زندگیت هستی که خسته و غمگین و پژمرده ای، هنوز هم ماهی، هنوزم می‌درخشی.
اینو هرگز فراموش نکن.
این غم ها از زیبایی و ارزش تو کم نمی‌کنه.

اینکه یه سری احساسات و لحظه‌ها قرار نیست دیگه هیچ‌وقت برام تکرار بشن غمگینم می‌کنه.

‏این عادت تظاهر به قوی بودن، غمگین نشدن، بی‌تفاوت بودن بالاخره یه جایی کار دست آدم می‌ده، احساساتی که به زور چپوندیش تو یه کمد و فکر کردی دیگه تموم شده.

‌ولی باور کنید غم وزن داره! وقتی غمگینی کندتر میشی، اگر دراز کشیده باشی نمیتونی بلند شی، راه رفتنی دوست داری پخش زمین شی. اصلا انگار دستگاه پرس داره بهت فشار وارد میکنه.

‌تنهاترین آدما مهربون‌ترینان،
غمگین‌ترین آدما پرنورترین لبخند رو می‌زنن،
آسیب‌دیده‌ترین آدما از همه عاقل‌ترن،
همش بخاطر اینه که دلشون نمیخواد بقیه، اونجوری که خودشون اذیت شدن، اذیت بشن .

دیگه وقتشه خود واقعیم باشم، غمگین و ناراحت.

بله من هم غمگینم و هم امیدوار
هم خسته ام و هم امیدوار
هم نا امیدم و هم امیدوار
و نمیدونی که این چقدر سخته.

اینکه برای ناراحت نشدن تو خودم رو ناراحت میکنم، غمگینم میکنه.

‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین فکت‌هایی که وجود داره و خیلی اتفاق میوفته دوستی‌‌ها یا دوست‌های دوره‌ایه، یه مدت باهاشون خیلی صمیمی میشی، باهاشون کلی حرف میزنی، کلی خاطره میسازی، کلی چیزهای خوب اتفاق میفته، کلی اینتراکشن داری ولی بعد از یه مدت بدون هیچ دلیلی بینتون فاصله میوفته و حتی از هم دیگه خبر هم ندارین.