رها
کن،
مگر
ندیدی
هر
که
اهمیت
داد
غمگین‌تر
بود!

وقت برای انجام کار اضافه نداشت، شب‌ها برای خود غمگینش گریه میکرد و روزها برای زندگی‌اش تلاش‌.

نیاز دارم یکی بیاد بگه جونم؟ چه کاری از دستم برمیاد؟ من چمدونم رو جمع کنم و زندگیم رو بذارم کف دستش بگم بیا، این برای تو، من دیگه نمیخوامش، میدونم غمگینه و گرد و خاک گرفته، درب و داغونه و از درزهاش ناچاری چکه میکنه و بوی نا میده ولی تو که زورت میرسه، تو که از پسش برمیای، نگه‌اش دار تا من برم گم شم.

دیگر هیچ رفتن و ترک شدنی عمیقاً غمگینم نمی‌کند؛ آن‌که باید می‌مانْد، رفت. دیگر چه فرقی می‌کند چه کسی بیاید و چه کسی برود…


. .

تا مغز استخون غمگینم میکنی عزیزم، به جایی رسیدم که هم نبودنت غمگینم میکنه، هم بودنت.

جنگی تمام نشدنی‌ است بین «من غمگین» و «منی که تلاش می‌کند غمگین نباشد».

قسمتِ غمگینِ ماجرا اینجاست
گل‌هایی که به مواظبتِ بیشتری نیاز داشتند
باغبان‌های بی‌تفاوت‌تری نصیبشان شد .

همه این مدت زندگیم جوری سپری شده که میتونم سال‌ها بدون اینکه هیچ اتفاق ناراحت‌کننده و غم‌انگیزی بیوفته، غمگین بمونم.

تو از تمام پروانه های غمگینی که دیده ام زیبا تری؛ تا زمانی که آسمانت را پیدا کنی، در آغوشم پر بزن.

پرسید از غمگین شدن بدتر چیه؟ :
گفتم :
غمگین خوابیدن
غمگین بیدارشدن
غمگین غذا خوردن
غمگین قدم زدن
غمگین زنده موندن...‌!:)