اگر فکر می کنی
هیچ راهی
برای داشتن زندگی ِخوب نیست
باید "خودت" را پیدا کنی!
هر کدام از ما
ساعت ها وقتمان را صرف کسانی می کنیم
که یک سر سوزن برایمان ارزشی قائل نیستند...
سعی می کنیم همان‌گونه باشیم
که آنها می خواهند ،
لباسی بپوشیم
که مورد توجه دیگران قرار بگیرد
دریغ از اینکه یک روز
"خودمان" و برای "خودمان" باشیم...
برای داشتن آنچه می خواهی
خودت را پیدا کن
چراکه هیچکس "تو" نمی شود...

چقدر اشتباهی با آدم‌هایی حرف زدیم که هیچ تمایلی به شنیدنمون نداشتن؛
و چقدر اشتباهی خودمون رو از
آدم‌هایی دریغ کردیم که مشتاقِ
گوش دادن به حرفا و درد و دلامون بودن ...

‏آخه ینی چی «منو همینجور که هستم باید بخواد»؟ مگه جز اخلاق خوب، چه منفعتی میتونید واسه دیگران داشته باشید که اینم ازشون دریغ میکنید؟فکر کردین ملت، عمر و زندگیشونو از سر راه آوردن که بمونن پای اخلاق گند شما؟

من آدمِ بدی نیستم...
همین که سرم به کار خودم گرم است و کاری به جهان هیچ‌کس ندارم،
همین که آنقدر مشغولیت فکری دارم که ذهن و افکارم برای حواشی و مسائل پوچ و دشمنی‌ها کفاف نمی‌دهد،
همین که لبخند و مهربانی را از آدم‌ها دریغ نمی‌کنم.
همین که تلاش می‌کنم به قدر دامنه‌ی تاثیر خودم، سازنده و کارآمد و مفید باشم.
همین که در عمق بی‌رحمی روزگار، هنوز هم کودکانه می‌خندم و کودکانه می‌بخشم و کودکانه ذوق می‌کنم؛
نه که خوب باشم اما،
من آدم‌ بدی نیستم...

خدایا شکرت برای آن نعمت‌هایی که شکرگذارش نیستم
اما تو آن را از من دریغ نمیکنی...🤍.

دریغ از حتی یدونه نوتیف امیدوار کننده به زندگی ..

قدر آدمایی که میدونن با چیزای کوچیکِ مورد علاقتون حالتون بهتر میشه و این بهتر شدن حال رو دریغ نمیکنن بلکه بهتون هدیه‌ش میدن رو بدونید و مراقبشون باشین 🤍

♡

سهراب سپهری میگه:

زندگی‌شایدآن‌لبخندی‌ست‌؛که‌دریغش‌کردیم
• |.

چه قدر غمگینه وقتی میدونی توی زندگیت، به کلیات کامل هیچ چیزی نمیتونی دست پیدا کنی. به جزئیات چنگ میزنی و همون جزئیات رو هم بی رحمانه ازت دریغ میکنن.

و قسم به لحظاتی که تمام توان و تحملت
به پایان رسیده بود، اما تو دوباره دوام می‌آوردی.
و قسم به تمام لحظاتی که قلبت از شدت اندوه فشرده شده بود، اما لبخندهایت را دریغ نمی‌کردی.
قسم به تمام لحظه‌هایی که نیاز داشتی کسی کنارت باشد، اما هیچ‌کس را جز خودت نیافتی.
تو به ‌اندازه تمام آن لحظه ها، سبز خواهی شد و جوانه خواهی زد، جوری که انگار آن روزهای تلخ، توهمی بیش نبوده‌اند.