ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.

هر چقدر که دو نفر بیشتر با هم حرف داشته باشند
به همان اندازه آهسته تر در کنار هم راه می روند !


. .

بدترین حس؟ هم دوستش داری، هم اندازه تموم دنیا ازش دلخوری.

داشتن کسی که به شما احساس آرامش، شادابی و انرژی می دهد و فکر می کند به اندازه کافی دوستداشتنی هستید،
یکی از بهترین حس های دنیاست.

هیچکس
به اندازه زمانی که دیگری را توصیف میکند، شخصیت خود را فاش نمی‌سازد!!

مهم نیست چقدر میشناسیش
یه روز، یه ماه، یه سال
مهم کیفیت بودن ادم هاست، بعضیا فقط تو یه روز به اندازه تمام روزای دنیا به تو حس خوب میدن....

‏انسان قاتل خودشه، هیچ‌ چیز به اندازه خود آدمیزاد نمیتونه بهش آسیب بزنه حتی زخم‌هایی که بقیه بهت زدن هم حاصل اختیار و قدرتیه که خودت به دست‌هاشون دادی.

تنها چیزی که هیچوقت از مد نمی‌افته ادبه، هیچ چیز به اندازه‌ی ادب ادم‌ها رو جذب خودش نمی‌ کنه.

من دیگه بیش از حد برای کسی تلاش نمیکنم، تا جایی که تو من رو ببینی من هم تو رو میبینم، تا جایی که تو با من حرف بزنی من ‌هم با تو حرف میزنم، به همون اندازه درگیرت میشم که تو درگیر منی.

امروز از نزار قبانی خوندم که:
هر کس اندازه ای که دوستت داره می بینتت
تلاش الکی نکن ..

♡