i’m not sure if i’m depressed. i mean i’m not sad but i’m not exactly happy either. i can laugh &’ joke &’ smile during the day but when i’m alone at night i just feel kinda numb.

مطمئن نیستم افسرده باشم.
منظورم اینه که ناراحت نیستم اما خوشحالم نیستم.
می تونم در طول روز بخندم، شوخی کنم و لبخند بزنم اما وقتی شب تنها میشم،
احساسه بی حسی دارم.

من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

برای من قطع ارتباط با خیلی از فامیل ها منطقیه و دلیل کافی براش دارم اما
یروزی بابا گفت:
«باباجون شما میرید سر زندگی هاتون سرگرمین ولی من همین آدمها رو دارم و اگر شما اینجوری رفتار کنین دلخوری پیش بیاد خیلی تنهاتر میشم»
همین حرفش برام کافی بود تا احترام سمی ترین فامیلم نگه دارم.

یکی از بهترین چیزهایی که تو زندگیم یاد گرفتم اینه که دور میشم، محو میشم، کمرنگ میشم‌ ولی کنار آدمی که دلش با من نیست نمیمونم.

من که میدونم آخرش تو تیمارستان بیدار میشم میبینم رفیقام دارن با آستینای گره خورده تو بخش پرسه میزنن و هر چی که بینمون بوده اثرات داروهای خواب آوریه که بهم دادن.

شد، شد، نشد سکوت میکنم، پشت سرم رهاش میکنم و فاصله میگیرم، اونقدر دور میشم که وجود داشتنش توهم و خیال به نظر بیاد.

ولی اگه تصمیم بگیرم از کسی فاصله بگیرم اینقدر اروم و بی سرصدا خودمو کمرنگ میکنم و درحین حرف زدن باهاش دور میشم که نفهمه کی و کجا رابطشو با من از دست داده…

من به شدت آدم
"وقتی ناراحت میشم بروت نمیارم ولی یواش یواش از چشمم میوفتی" هستم.

موقعیت من و اِکس بیشرفم وقتی هر بار که میرفتم پیشش شیر کاکائو به خوردم میداد ، منم میدیدما هعی دارم شل میشمم ولی خب از کجا بدونم ، تازه الان فهمیدم اون شیرکاکائو برا چی بوده ؛ کیان هر جا هستی بدون خیلیییی پست فطرتی ؛ اگه دوس پسر توام هعی شیر کاکائو به خوردت میده پس بیا برو دلیلش و از اینجا بخون ؛ یه چیزایی از اینجا فهمیده ام که تو این ۲۴ سال عمرم حتی به ذهنمم خطور نکرده بود   :
.

این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.