نمی‌دونم چرا اینجوری شدم. می‌خوابم. خوب هم می‌خوابم. هفت تا هشت ساعت. اما وقتی بیدار میشم، خسته‌ام. انگار دو ساعته که خوابیدم. انگار کتکم زدند. نمی‌دونم چرا اینجوری شدم.

‏از حال روحیم همین رو بگم که جدیدا با کوچیک‌ترین حرف‌ها و برخوردها ناراحت میشم و گریه میکنم.

انقد احمقم که نگران ناراحت شدن کسی که ناراحتم کرده میشم.

حس میکنم افتادم پشت کشو، هم نمیذارم کشو بسته شه هم خودم دارم له میشم

دوستانی که گوشیشون سامسونگ هست من باWi_fiو فیلتر شکن psiphon pro
وصل میشم

هردفعه کسی بهم می‌گه «چشم دشمنات کور بشه الهی» من چند دقیقه نابینا میشم.

بعضی اوقات متقاعد میشم که برای هیچ رابطه‌ی انسانی مناسب نیستم، چون انگار یا زیادی احساس میکنم، یا انقدر بی‌حس میشم که حتی خودمم نمیفهمم چی میخوام.

هر بار مامانم با اعتماد به نفس بهم میگه ما همیشه خیالمون از تو راحت بود واقعا عصبی میشم، خب ای کاش نبود، ای کاش طوری بزرگم نکرده بودی که عادت کنم تک تک مشکلاتم رو در ایزوله‌ترین حالت ممکن حل کنم.

Please don't play with my feelings.
I get attached very easy. So don't show feelings towards me if they're not true.

لطفا با احساسات من بازی نکن
من خیلی راحت وابسته میشم.
پس اگر حست نسبت به من درست نیست، احساساتی هم بهم نشون نده.

رابطه موفق اونه که به اینجا برسه:
«یه شخصیت دیگه بودم دارم میشم شبیه‌ت🤍»