من خیلی آدم
«تکست نداد حتما نمیخواد در ارتباط باشیم پس منم مزاحمش نمیشم»
ای هستم

من خیلی آدم "میرم غیب میشم تا وقتی که حالم خوب شه" ای هستم.

‏خیلی ناراحت میشم وقتی با آدمی که قطع ارتباط میکنم، هنوز وجود خارجی داره و زندگی خودش رو میکنه، کاش دیگه کلا وجود نداشت.

بعد از قطع ارتباطم با بعضیا تنها چیزی که ازش پشیمون میشم زودتر انجام ندادنشه.

یا قدرم رو بدون یا میشم همون آدمی که یه روز هرجا بشینی بگی کاش قدرش رو میدونستم.

میدونی دست خودم نیست، من ناراحت بشم، دلم بشکنه، ذوقم کور بشه، دیگه نمیتونم به چشم‌هاتون نگاه کنم، نمیتونم ارتباط قبلیم رو همچنان باهاتون حفظ کنم، من سرد میشم، جدی میشم، دور میشم.

من دیگه بحث نمیکنم، ناراحت هم نمیشم، فقط دور میشم و در آرامش کامل میذارمت کنار.

دروغ چرا، من هر صبح که بیدار میشم تا شب منتظر پیامت هستم، شب‌ها هم تو مغزم باهات سناریو میسازم.

بعدا ؟
بعدا منطقی میشم ،
بعدا پشت سرمم دیگه نگاه نمی‌کنم ،
بعدا دیگه حتی یادمم نمیای ،
بعدا واقعا برام تموم میشی
بعدا شاید دیگه من نباشم .

آره من یه وقت‌هایی از دستت عصبی میشم، ناراحت میشم، حسودی میکنم، سرت غر میزنم، اذیتت میکنم، از دستم خسته میشی، یجاهایی ناامیدت میکنم و حتی باعث میشم بترسی، فقط خواستم بگم همه این‌ها از سر عشق و علاقه زیاد من به توعه وگرنه بقیه آدم‌ها بی‌ارزش‌تر از اونی هستن که بخاطرشون عصبی بشم یا واسشون خودم رو به آب و آتیش بزنم.