آره من نگفتم تولدت رو تبریک و دادم تنفر رو ترجیح چون اینطوری برام بهتر بود عزیزم.

‏پارتنر خوب اینطوریه که همش حالت خوبه، میخندی، لبخند بی اراده رو لب‌هاته، انرژی های منفیت رو میگیره، اعتماد به نفس بیشتری داری، مشکلات انقدر هم سخت بنظر نمیرسن، خیالت از آینده راحته، حتی میفهمی هر روز داری پیشرفت میکنی.

‏خودکشی مخفی اینطوریه که دیگه شما به خاطر خودت زندگی نمیکنی، به خاطر اطرافیانت‌ زنده میمونی.

‏یه بیماری هست به اسم "اروتومانیا"؛
این بیماری اینطوریه که ؛
تو از شخصی که دوستش داری
تصویری می‌سازی که از
خود واقعیش پیشی گرفته
و در نهایت شخصیت اصلی اون فرد
باعث ناراحتیت میشه!
فکر میکنم خیلی هامون درگیر این بیماری باشیم

. .

الان اینطوری‌ام که حس میکنم با دوست‌هام دوست نیستم، آدم مورد علاقه هیچکس نیستم، چه میدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم.

یه قانون کلی وجود داره اون هم اینکه پسری که در شروع رابطه آروم پیش میره شاید در ادامه اینطوری بشه که کوه رو براتون جابجا کنه ولی پسری که در شروع لاو بامبینگ میکنه قطعا گند میزنه تو زندگیتون و یطوری شوکه میشید که روزی صد بار از خودتون بپرسید چی شد که این شد؟

رابطه عاطفی اینطوریه که اولش همه چی اوکیه، یهو یه تایمی همش دعوا و جنگه، اگه با هم از اون تایم گذر کردین و کنار هم موندین تبریک میگم شما آدم درستتون رو پیدا کردین.

وضعیت روحیم اینطوریه که اگه بهم یه بغل طولانی بدی، احتمال اینکه یهو محکم‌تر بغلت کنم خیلی زیاده.

من اینطوریم که هر وقت زورم نرسه، اشکم میرسه.

داشتیم باهم بحث میکردیم قبلش دستش تو دستم بود، فقط نمیدونم چرا وقتی بحثمون بالا گرفت دستم رو محکم‌تر از قبل فشار میداد، وقتی همه چی آروم شد بهش گفتم چرا اینطوری میکردی؟ گفت حتی اگه ازت ناراحت باشم حتی اگه بد وبیراه بهت بگم باز هم نباید دستم رو ول کنی و بری، تو باید همیشه بمونی.