غریبه شدن با آدم‌های مورد علاقه، از اتفاق‌های غم‌ انگیز این دنیاست.

بیزار می‌شم ازت اگر بها ندادن به من رو وسیله‌‌ای برای نشون‌دادن وفاداری‌ت به آدم مورد علاقه‌ی زندگی‌ت قلمداد کنی.

من واقعا اونقدر حساسم که متوجه هر تغییر کوچکی تو لحن، مکالمه ، عدم علاقه مردم میشم و بعدش به دل میگیرم .

‌
. .

اول آشنایی و بعد علاقه شکل می‌گیره. تویی که نمی‌دونی به چی علاقمندی، معضل اصلی‌ تو اینه‌ که هیچ‌وقت خودت رو در معرض آشنایی قرار ندادی.

دلقک مورد علاقه‌ام خودمم وقتی میگم از این ترم دیگه درس میخونم و کلاس‌هام رو پشت سر هم مرتب میرم.

«خوشبختی مکان و شرایط نیست!
احساسی است که باید آن را پیدا کرد.
شبیه غم، شادی، خشم
و تمام احساس های دیگر...
برای غمگین نبودن،
باید بخواهی که غمگین نباشی،
و برای خوشبخت بودن هم،
باید بخواهی که خوشبخت باشی...
گاهی قدم بزن، کتاب بخوان و موسیقی مورد علاقه‌ات را گوش کن.
خوشبختی، اتفاقی نیست که بیفتد،
یک حس ناب درونی است،
باید آن را ایجاد کرد!!»

توو یه نقطه‌ای از زندگی، آدم‌هایی سر راهت قرار میگیرن که نشونت میدن عشق دقیقا باید چه شکلی باشه و طوری که تا به حال ندیدی؛ هر لحظه با تو رو عزیز میشمرن— و یه جورایی اونجاست که تازه از خودت میپرسی؛ چرا قبلش این همه وقت و علاقه‌م رو پای آب دادن به چند تا گیاه‌پلاستیکی هدر دادم؟

ازم پرسید:
جای مورد علاقت کجاست؟
گفتم جای مورد علاقه ندارم .
آدم مورد علاقه دارم....
هر کجا که با اون باشم ؛
اونجا میشه جای مورد علاقم... 🫠.️

دست کشیدن از چیزهای مورد علاقه‌ات وقتی سخت‌تر می‌شه که مجبوری این واقعیت رو بپذیری که یه روزی متعلق به کسی می‌شن که حتی نصف تو دوستشون نداره.

نه رنگ گل مورد علاقه‌ات رو میدونه، نه بهت توجه میکنه، نه بهت اهمیت میده، نه برات گل میخره، نه برای دیدنت وقتش رو خالی میکنه، نه زنگ میزنه حالت رو بپرسه، نه حتی یه هدیه کوچیک برای خوشحالیت میخره، نه کل تایم روز وجودش حس میشه، نه از زیباییت تعریف میکنه، نه از روزش برات با شوق میگه، پس چرا هنوز بهش فکر میکنی؟