Home isn’t where you’ belong to it, it’s where you find light when all grows dark.

خونه جایی نیست که بهش تعلق داشته باشی، بلکه جایی که وقتی همه جا تاریک میشه،
نور رو اونجا پیدا می کنی.

کاش می‌تونستم به راحتی پوست انداختن از جسمم و متعلقاتش جدا شم و برم جایی که دست کسی بهم نرسه.

دست کشیدن از چیزهای مورد علاقه‌ات وقتی سخت‌تر می‌شه که مجبوری این واقعیت رو بپذیری که یه روزی متعلق به کسی می‌شن که حتی نصف تو دوستشون نداره.

‏احساس عدم تعلقم از مکان و افراد و اجتماع فراتر رفته و حس می‌کنم حتی به این دوره زمونه هم تعلق ندارم.

دوباره می‌گم: حتی پیاده‌روی تو مسیری که دوستش داری، زیباتر از دویدن تو جاده‌ایه که می‌دونی بهش تعلق نداری.

‌
نگذار غم به قسمتی از قلبت
که قبل‌ترها گفته بودی؛
متعلق به من است رِخنه کند،
بگذار خانه‌ام تا اَبد سبز بماند.

دنیا متعلق به اوناییه که ترس از دست دادن ندارن.

‏کاش مثل درخت بامبو بودم که به جایی تعلق ندارد. قسمتی از ساقه‌اش را جدا می‌کنیم، بدون ریشه، هرجا که شد می‌کاریم. طولی نمی‌کشد که از ساقه‌ی بلند ریشه‌های تازه‌ای می‌روید. رویشی دوباره در زمینی جدید. بی‌هیچ گذشته و حافظه‌ای!

ساقه بامبو
#سعود_السنعوسی

‌
‏احساس تعلق نداشتن، یکی از بدترین حسای دنیاست؛ مدام این حس باهاته که اینجا جای تو نیست، اضافی هستی و همه چی برات اشتباهه.
‌

آدمایی که متعلق به ورژن قبلی ما بودن ممکنه که بعد از تغییرات درونی دیگه نتونن در سبک جدید زندگی ما رو همراهی کنن.