خدای زمینی من؛ تو انقدر در وجودم عمیق شده ای که گمانم حتی اگر میلیون ها سال بعد زمانی که تبدیل به خاک و بذر شدیم گلی شوم با عطر دست های تو؛ و در تمام پروانه ها دنبال نقش چشمانت بگردم. با هر وزش نسیم و دلربایی برگ ها بگویم؛ من زمانی محبوب عاشق ترین مرد زمین بودم، مردی که جای زخم هایم بوسه کاشت و تا ممکن ترین حدی که یک قلب می تواند از امنیت ملموس اغوشش درونم جاری کرد. پس مهم نیست من چگونه باشم روح من تا همیشه به دنبال او خواهد گشت. چرا که جان من و او را از یک گل ساخته اند اولین و اخرین من.

تکه‌ای در وجود من است که ؛
به جز تو به هیچ‌کس تعلق ندارد تکه‌ایی که سرزمین پهناوری در درون من است ژرف‌ ترین چاه محبت وجود من است و آباد ترین آبادی اقلیم من است همای من، تمام من، همان تکه‌ای‌ست که به تو تعلق دارد برای تویی که در قلب منی.

از دست دادن کسی که برای خوشحالیت تلاش میکنه، باخت بزرگیه چون تازه بعد رفتنشه که میفهمی اونقدر هم دوست داشتنی نبودی، ولی با این وجود اون باز هم تو رو دوست داشت.

‏من خودم دیدم که با تمام وجودت برای افتادن از چشم‌هام تلاش کردی، پس امروز هیچ حقی نداری بابتش تردید کنی یا گله‌ای داشته باشی، این راه رو خودت رفتی، این نتیجه رو هم خودت ساختی.

جوری زندگی کن که انگار خدا توی وجودته

همه‌ی
ما،
یکروز،
یکجا،
با
یک
اتفاق
تمام
وجودمان
را
از
دست
داده‌ایم!

‏جدی از چشم افتادن یه آدم چقدر پروسه عجیبیه تا چند روز قبلش برات خیلی عزیزه ولی یهو انگار نه انگار که همچین آدمی تو زندگیت اصلا وجود داشته.

شرمنده اگه کل کتابای کتابراه و طاقچه رو براتون موجود کرده:

تو تنها...
باقی مونده از منی ..
تو همون امیدی که
منو محکم نگه میداره تو این زندگی ..
تو همون نبضی که تو وجودم میزنه ..
تو همون آرامش وجود منی ..
یار‌خوب‌من


. .

طوری رفتار میکنم که انگار اهمیتی نمیدم، ولی در واقع حسود ترین، حواس جمع‌ترین و اورثینکرترین و دیوونه‌ترین آدمی هستم که وجود داره.