تو تنها کسی هستی که وقتی میخندی خوشگلی، گریه میکنی خوشگلی، عصبانی میشی خوشگلی، استرس داری خوشگلی، خسته‌ای خوشگلی، و اون وقت‌هایی که اصرار داری که اصلا قیافت خوب نیست، اون وقت‌ها از همیشه خوشگل‌تری.

بخدا جدی میگم،
خیلی این قضیه نادره، اینکه دو نفر معشوقه هم باشن واقعا چیز شگفت انگیزیه،
اصلا توی کل نعمت های خدا چی میتونه قشنگ تر از این باشه که یکیو که بی نهایت دوستش داری اونم بی نهایت تورو دوستت داشته باشه.

عزیزم… کدوم دشمن؟
اصلاً دشمنی وجود نداره،
دشمن که نقطه‌ضعفاتو بلد نیست…
دشمن که صدات رو وقتی می‌لرزه، نمی‌شناسه…
چاقوها همیشه پشت لبخند رفیقا قایم می‌شن.
اون‌قدری که از “دوست” ضربه خوردیم،
دشمن فقط یه شوخیه ترسناک بود…

فکر می‌کنم اون اتفاقی که قراره بیفته تا بعدش بالاخره حالم خوب شه اصلا وجود خارجی نداره.

من قبل از اینکه از دستت ناراحت بشم اول از دست خودم ناراحت میشم که اصلا چرا اجازه دادم تو انقدر مهم بشی که من رو ناراحت کنی.

اصلا با غر شنیدن حال نمی‌کنم. حس می‌کنم طرف خالی می‌شه و من پر می‌شم از غصه‌های اون.

ولی میزان علاقه‌ی من به ماه اصلا تمومی نداره .

میخوام از اون آدم‌هایی تشکر کنم که دیگه دوست‌های من نیستن، خوشحالم از اینکه چهره واقعیتون رو نشون دادین و فهمیدم شما اصلا آدم امنی برای روزهای سختم نبودین.

این جمله ی « با هرکی مثه خودش» رو اصلا نیستمش؛
مگه آفتاب پرستم که دم به دقیقه یجور متفاوت باشم؟
اصن بعضیا اینقد بد ذاتن که من بخوامم نمیتونم حتی چیزی نزدیک به اونا باشم…

من عاشق سوال‌های کوچیکم، سوال‌های بی اهمیت، صبحونه چی خوردی؟ صبح کی پاشدی؟ داری چیکار میکنی؟ اصلا یک مرحله‌ دیگه از دوست داشتنه.