یک جایی از زندگی نیاز داشتم کسی به من بگوید هر اتفاقی هم که بی‌افتد، پشتِ من است؛ اما تنها خودم همیشه پشتِ خودم بودم.

بعضی وقتا اونقدر تو فکر فرو میرم که میفهمم دارم با خودم حرف میزنم.....

خیلی جاها حسم بهم دروغ نمی‌گفت،
این خودم بودم که نخواستم باور کنم...

در نهایت دریافتم که خودم باید این روح خسته را تیمار کنم، خودم باید دستان مشت شده‌ انسان در آینه را باز کنم و خودم باید به او صلح بیاموزم، خودم باید از من مراقبت کند، خودم باید پرستارش باشم، خودم باید دوستش باشم، خودم باید نگرانش باشم، خودم باید تن زخم خورده‌ام را به خانه بازگردانم، برایش قهوه دم کنم، خودم.

من هیچوقت برای منفعت کنار آدما نبودم،
خودم همه چیز داشتم اگه بودمم، دوستشون داشتم.

من رقابتم فقط با خودمه و حقیقتا انقدر انرژیم گرونه که هیچ اهمیتی به اینکه کی چه فکری در موردم میکنه نمیدم، هر چی شما فکر کردی درسته.

چنان پاک بمان
که جرات داشته باشی
در دعایت بگویی
یا رب،
یکی مثل خودم نصیبم کن...

دلیل خیلی از رنجش‌های ما اینه که به اندازه شخصیت خودمون کسی رو تحویل میگیریم نه به اندازه ظرفیت اون شخص، خیلی از آدم‌ها وقتی بهشون احترام میذاری بجای اینکه فکر کنن تو خوبی، فکر میکنن خودشون تافته جدا بافته‌ان.

بعضی‌ها اون‌قدر برام عزیز بودن که وقتی از چشمم افتادن، خودم بیشتر غصه خوردم.

ناراحت؟ من از حرص و نفرت یقیه نسبت به خودم بیشتر احساس درخشش میکنم.