در خونوادەهای ایرانی
حفظ آبرو همیشه مهمتر از حفظ سلامت روان بوده؛
برای برنده شدن در برابر مردم
به خودمون می بازیم
و در نهایت میشیم یه تعداد روانی آبرومند!

ما زندگی نکردیم
فقط نقش بازی کردیم که آبرومند باشیم
و اونقدر از قضاوت مردم ترسیدیم
که از تارو پود دلخوشی چیزی برامون نموند!!!

آنقدر خاص دوستت
داشتم
ڪه یک ذره از خودم
را برای خودم
نڪَه نداشتم ،
دنیا پر از آدمهاییست
مثل من
ڪه خودشان را جایی
جا ڪَذاشتند
ڪه دیڪَر
هیچ‌جایی برای بلندشدنشان
نیست...!!

میدانی؟ ما مجبور بودیم که قوی و محکم باشیم، چون هیچکس وجود نداشت که دستمان را محکم‌تر از خودمان بگیرد.

When I look back on my life, I see mistakes and heartache. When I look in the mirror, I see strength, learned lessons, and pride in myself.

وقتی به گذشته زندگیم نگاه می کنم اشتباهات و درد قلبم را می بینم. وقتی در آینه نگاه می کنم، قدرت درس های آموخته شده و غرور را در خودم می بینم.

خیلی وقت‌ها خودم پا روی قلبم گذاشتم تا دیگران دست نذارن روش. رد یه سری دست‌ها به راحتی پاک نمی‌شه.

هر آرزویے برای خودم داشتم
به تو مربوط می‌شود؛
دل‌خوشی‌ام
سلامتی‌ام
آرامشم
می‌دانی،
تمام این‌ها با بود تو برآورده می‌شود.
پس تنها یک آرزو برایم باقی می ماند.
«بودنت»


سید علی صالحی

میدونی تقصیر خودمونه به آدمی که بارها بی لیاقتیش رو ثابت کرده فرصت دوباره میدیم.

اما من دلم میسوزد برای خودمان،
برای همه مان،
همه ی مایی که می‌توانستیم آسوده باشیم،
می‌توانستیم خودمان باشیم،
من دلم میسوزد برای خودی که سوخت و خاکستر شد...!

باید یاد بگیرم به خودم وفادار بمونم نه به زخم‌های قدیمی.

فکر کن منو ناراحتی کنی. در حالی که من تو اتاقم نشستم و خودم دارم خودمو ناراحت می‌کنم.