چنان پاک بمان
که جرات داشته باشی
در دعایت بگویی
یا رب،
یکی مثل خودم نصیبم کن...

دلیل خیلی از رنجش‌های ما اینه که به اندازه شخصیت خودمون کسی رو تحویل میگیریم نه به اندازه ظرفیت اون شخص، خیلی از آدم‌ها وقتی بهشون احترام میذاری بجای اینکه فکر کنن تو خوبی، فکر میکنن خودشون تافته جدا بافته‌ان.

بعضی‌ها اون‌قدر برام عزیز بودن که وقتی از چشمم افتادن، خودم بیشتر غصه خوردم.

ناراحت؟ من از حرص و نفرت یقیه نسبت به خودم بیشتر احساس درخشش میکنم.

درسته من هی تحمل میکنم هی صبر میکنم
هی خودم میزنم به اون راه ؛
هی از خودم مایه میزارم ؛
هی میگم ولش کن درست میشه ؛
ولی دیگ شما هم نباید سو استفاده کنید یا قلب‌ و ذهن و فکر آدم مسخره خودتون کنید
همیشه هم قرار نیست من آروم و صبور و مهربان باشم
یه جایی هم کم میارم دیگ حوصله حرف زدن باهاتون هم ندارم چون ناامید و خستم کردید.

تقصیر خودمه.
‏بیش از حد جدی گرفته بودم؛
هم خودت رو
هم حرف هات رو
هم قول‌هات رو
هم امنیت فیکِ بغلت رو...

گفتم ول کن بابا خیلی گرونه، گفت توام گرونی، در لحظه مات و مبهوت موندم، مرا از تصورات خودم نسبت به خودم ارزشمندتر میپنداشت.

سخت‌ترین جای ماجرا اینه
که یاد گرفتی بخندی…
وقتی حال نداری،
حرف بزنی…
وقتی دلت هزار تیکه‌ست،
بگی خوبم…
وقتی حتی خودت هم باور نمی‌کنی.
این‌جوری آدم کم‌کم تبدیل میشه
به نسخه‌ای از خودش
که هیچ‌کس نمی‌شناسدش؛
نه حتی خودش.
فقط روزا می‌گذرن
و تو با خودت فکر می‌کنی:
کِی دقیقاً این‌قدر دور شدم از خودم؟

هر گندی که تو زندگیم میزنم باز یادم میاد به چه آدم‌های بیخودی اجازه و قدرت دادم تا زخمیم کنن، شرمنده قلبم میشم و حالم از خودم به هم میخوره اون اشتباهه مثل یه زخمه ک با کوچکترین تحریکی سر باز میکنه و روانیم میکنه.

تازگیا زندگیم قشنگ شده
تنها قدم میزنم،تنها قهوه میخورم
حرفای بقیه مهم نیست،برای خودم،
زندگی میکنم...

. .