در موردش کاری از دستم برنمی‌آد جز این‌که فقط قبول کنم بعضی چیزها از کنترل من خارجه و هرچقدر هم بخوام، همیشه یه جایی هست که ناچار می‌شم با واقعیت روبه‌رو بشم.

لطفاً منو به اون مرحله نرسونید ک بخوام منطقی فکر کنم
ورژن منطقی بودنم خیلی بی رحمه.

من شاید بخوام سر شغلم و موقعیت اجتماعیم با آدم‌ها رقابت کنم، اما هیچوقت بخاطر موندن پارتنر، رفیق، دوست و هر آدمی که بخوام تو زندگیم بیش از حد مراقبش باشم که کسی نزدیکش نشه و فلان‌ جا نره و فلان کار نکنه رقابت نمیکنم، چون اعتقاد دارم آدمی که برای منه هیچوقت قرار نیست از دستم بره اگه رفت حتما مال من نبوده.

ترجیحم اینه که تنها بمونم تا اینکه بخوام به اطرافیانم ثابت کنم به من توجه کنید من وجود دارم.

اگه بخوام از تجربه شخصیم واستون بگم:

هرجا رقیب دیدین رقابت کنید باهاش
هرجا دشمن دیدین مبارزه کنید باهاش
اما هر جا آدم حسود دیدین، فقط فرار کنید!

آدمای حسود لزوما چیزی که تو داری رو نمیخوان
اونا فقط میخوان تو اونو نداشته باشی...

Please be straight up with me even if you think it’ll hurt my feelings I rather know than overthink literally everything.

لطفاً با من رک باش،
حتی اگر فکر می‌کنی رک بودن به احساساتم آسیب می‌زنه، من ترجیح میدم یسری چیزارو بفهمم تا اینکه بخوام بیش از حد فکر کنم!

این جمله ی « با هرکی مثه خودش» رو اصلا نیستمش؛
مگه آفتاب پرستم که دم به دقیقه یجور متفاوت باشم؟
اصن بعضیا اینقد بد ذاتن که من بخوامم نمیتونم حتی چیزی نزدیک به اونا باشم…

ویژگی سمی من اینه که نمیدونم چطور کمک بخوام، فقط ناپدید میشم و هر وقت حالم بهتر شد، برمیگردم.

این جمله ی « با هرکی مثه خودش» رو اصلا نمی پسندم؛
مگه آفتاب پرستم که دم به دقیقه یجور متفاوت باشم؟
اصن بعضیا اینقد بد ذاتن که من بخوامم نمیتونم حتی چیزی نزدیک به اونا باشم…

دوستان لطفا کمتر ناراحتم کنید، دیگه پولی تو حسابم نمونده بخوام خرید کنم و خودم رو خوشحال کنم.