نمیدونم این چه داستانیه که یسری آدم‌ها تا وقتی تحویلشون نگرفتی میپرستنت، همه‌اش پیگیرتن، همین که آدم حسابشون میکنی یا مثلا تحویلشون میگیری انگار براشون عادی میشی، حالا دیگه برات قیافه میگیرن.

یسری آدما بهت برچسب زودرنجی میزنن، چون نمیتونن ازت باج گیری عاطفی کنن.

من حافظه‌ام دیگه مثل قبلا خوب نیست ولی یسری چیزها رو تا ابد و یک روز یادم‌ میمونه.

متاسفانه باید این حقیقت تلخ و بپذیری که همیشه انتخاب اول یسری آدمها نیستی! خیلی اوقات ترجیحات یا صندلی ذخیره ی اونایی.

واسه یسری از تصمیم‌ها باید حتما نوک کارد به یه تیکه از استخوان برسه تا تو بیخیالش بشی، وگرنه جدا نمیشی، رها نمیکنی.

من از در ارتباط بودن با یسری آدم‌ها پشیمونم، نه اینکه بگم درس شد، تجربه شد، نیاز نبود که تجربه شه، به اون تجربه نیاز نداشتم.

آدم وقتی تنهایی از پس یسری اتفاقات برمیاد، دیگه بعدش براش مهم نیست که کی کنارش می‌مونه و کی از پیشش می‌ره.

در برهه ای از زندگی، از ارتباطات ناسالم چه با افراد و چه اشیا خسته میشی.
هرچی رشد می کنی، یسری از چیزهایی که برات دلخواهن، غیر قابل تحمل میشن و این هیچ اشکالی نداره...

هیچی به اندازه عطر نمیتونه یادآور یسری روزا باشه.

not everyone deserves access to you, it's okay to create boundaries to protect your peace.

همه سزاوار دسترسی بهت نیستن، مشکلی نیست که برای حفاظت از آرامش خودت یسری محدودیتا ایجاد کنی.