و من پذیرفته‌ام که گاهی ممکن است
ما برای آدم‌ها فقط پناهگاهی باشیم
تا زمانی که یک خانه‌ی امن پیدا کند
و بروند...

خیلی عجیبه، ما فقط یک شب حرف زدیم و همه چی تو همون شب تموم شد جز احساسات من نسبت به تو، هیچوقت قلبم نپذیرفت که یه روز ممکنه تو تبدیل بشی به همچین آدم مزخرفی.

من فقط تظاهر میکنم که پذیرفتم عشق برای من نیست، نپذیرفتم، بابتش غمگینم، ولی واقعیت اینه که دارم سعی میکنم عادی زندگی کنم و بهش فکر نکنم، گاهی حس میکنم شاید مشکل از منه، شاید زمانش نرسیده، نمیدونم، فقط میدونم هنوز ته دلم یه جای خالی هست که نمیتونم انکارش کنم.

شاید سخت‌ترین لحظه زندگیم پذیرفتن این موضوع بود که من و اون آدم مسیرامون برای همیشه از هم جدا شده و حتی اگه آسمون هم به زمین بیاد دیگه قرار نیست بهم دیگه یه فرصت دوباره بدیم. اما الان که دارم بهش فکر می‌کنم می‌بینم تمام اون روزا، اون خاطرات، اتفاقایی که بینمون افتاد برای رشدم و تبدیل شدن به این آدمی که الان شدم لازم بود.

پذیرفتن اینکه ادم مورد علاقت، ادم زندگیت نیست، خیلی غم انگیزه…

ولی یه شبایی به خودت میای
می‌بینی باز داری برای چیزی که
قبلاً چند بار کامل پذیرفتیش و کنار اومدی
غصه میخوری :(

من تقریبا همه چیز رو پذیرفتم ولی گاهی به خودم می‌گم کاش زندگیم همینه که هست نبود.

خسته از تمام چیزهایی که به ظاهر پذیرفته‌ام، اما با هر تلنگر دوباره مثل قبل برایم پررنگ می‌شوند.

من پذیرفته‌ام که برای آدم‌های اندک شماری می‌شود حرف زد، برایشان رفیق بود و از سویشان امید رفاقت داشت‏‌...

‌
نمی‌دونم درک می‌کنی چی می‌گم یا نه،
اما حالم اینجوریه که یهو به خودم میام می‌بینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه می‌خورم ..

صدای بی گزند