یه چتر بسه برای هر دوتامون

دوتا چتر بینمون فاصله انداخت ....

شاید سخت‌ترین لحظه زندگیم پذیرفتن این موضوع بود که من و اون آدم مسیرامون برای همیشه از هم جدا شده و حتی اگه آسمون هم به زمین بیاد دیگه قرار نیست بهم دیگه یه فرصت دوباره بدیم. اما الان که دارم بهش فکر می‌کنم می‌بینم تمام اون روزا، اون خاطرات، اتفاقایی که بینمون افتاد برای رشدم و تبدیل شدن به این آدمی که الان شدم لازم بود.

بهم قول دادی بینمون ابدیه ولی هیچ وقت مشخص نکردی عشق یا رنج؟

ولی میدونی تلخ‌ترین چیزی که بینمون اتفاق افتاد چی بود؟‌‌ اینکه شدیم دو تا غریبه که همه‌ چیز همدیگه رو میدونن.

من که میدونم آخرش تو تیمارستان بیدار میشم میبینم رفیقام دارن با آستینای گره خورده تو بخش پرسه میزنن و هر چی که بینمون بوده اثرات داروهای خواب آوریه که بهم دادن.

یادت ا یادم‌ نمیره، میبینمت توی زندگی دیگه.
شاید نبوده قسمتون، که الان وضع بینمونم اینه.

دیگه قرار نیست بعد سختی‌هایی که تنهایی گذروندم بازم چیزی بینمون باشه که.

هیچ رابطه ای بینمون نبود همیشه این من بودم که دوستش داشتم ‌.

اگه بینمون دیوار ساختم خب خودت آجرشو بهم دادی

تو مثل خانواده ی منی.
هرچقدرم بینمون دلخوری و ناراحتی باشه یا که قهرمون طولانی بشه از حسی که بهت دارم چیزی کم نمیشم. و اینم میدونم هرچقدر بگذره دنیا بالا و پایین شه هیچ کس نمیاد که بتونه اون حسی که تو، توی وجودم زنده کردی رو به جوش بیاره. من تا انتها درگیر توام و تمام سختیاشو با رضایت به جون میخرم تو فقط دلگیر نباش، که بی تو من، من نیسم؛ یه قلب تو خالی ام.


. .