«هرکیو می‌بینی دائم ازت می‌پرسه کارت چه‌طوره، ازدواج کردی، خونه داری، انگار که زندگی یه لیست خرید از بقالیه. اما هیچ‌کی هرگز ازت نمی‌پرسه آیا خوشحالی...»
--هیث لجر

『چ
. .

کسی که ازت خوشش بیاد، بعد یه مدت بدون نوبت پیام میده، به بهونه‌های الکی حالت رو میپرسه، سعی میکنه باهات حرف بزنه و ارتباط بسازه، لازم نیست زیادی پیچیده‌اش کنی.

نمی‌دونم چرا هیچکس یه لحظه مکث نمی‌کنه از خودش بپرسه: آیا مشکل من نیستم؟

اونجایی که بعد چند وقت دوری و ندیدنش ؛ ازت میپرسه کجایی !؟
و چند دقیقه بعد یهو بی خبر میاد اونجا که فقط ببیندت از دور...
دقیقا اسمش چیه این مرحله !؟
⁶'¹

🩵🪽

همیشه با دیگران مهربون بود، حتی وقتی خودش از درون خالی میشد.
یه روز یکی ازش پرسید: چرا انقدر میبخشی؟ گفت: شاید چون هیچوقت کسی رو نداشتم که حالم رو بپرسه، نمیخوام کسی دیگه اون حس رو تجربه کنه.

عروسی فلانیه.
- عروس خوشگله؟ داماد پولداره؟ خودشون و خانواده‌شون چه کاره‌ان؟
و کسی نمی‌پرسه صبور هستن؟ مهربون، باگذشت، دانا، اخلاقی، اهل مطالعه، سختکوش هستن یا نه؟
ارزش‌های واقعی مغفوله همه چیز خلاصه می‌شه در قیافه، دارایی و شغل.

گفت: دلم می‌خواست کسی باشه، که بشه تو آغوشش گریه کرد بدون اینکه بپرسه «چی شده؟»

ولی از من میشنوید هیچوقت کسی رو مجبور به انجام‌ کاری نکنید، حالت رو نمیپرسه؟ نپرسه، نمیاد ببینتت؟ نیاد، نگرانت نمیشه؟ نشه، رفتار آدم‌ها وقتی با ارزشه که از ته دلشون باشه نه از سر زور و اجبار.

آدم یهو از خودش میپرسه “مگه من چی کم دارم؟” و حس می‌کنه قلبش چروکیده و پر از تَرَک شده…

من که میدونم آخرش تو تیمارستان بیدار میشم میبینم رفیقام دارن با آستینای گره خورده تو بخش پرسه میزنن و هر چی که بینمون بوده اثرات داروهای خواب آوریه که بهم دادن.