همیشه با دیگران مهربون بود، حتی وقتی خودش از درون خالی میشد.
یه روز یکی ازش پرسید: چرا انقدر میبخشی؟ گفت: شاید چون هیچوقت کسی رو نداشتم که حالم رو بپرسه، نمیخوام کسی دیگه اون حس رو تجربه کنه.

گفت: دلم می‌خواست کسی باشه، که بشه تو آغوشش گریه کرد بدون اینکه بپرسه «چی شده؟»

نه رنگ گل مورد علاقه‌ات رو میدونه، نه بهت توجه میکنه، نه بهت اهمیت میده، نه برات گل میخره، نه برای دیدنت وقتش رو خالی میکنه، نه زنگ میزنه حالت رو بپرسه، نه حتی یه هدیه کوچیک برای خوشحالیت میخره، نه کل تایم روز وجودش حس میشه، نه از زیباییت تعریف میکنه، نه از روزش برات با شوق میگه، پس چرا هنوز بهش فکر میکنی؟

اگه کسی از من بپرسه که جهنم چیه؟
من میگم، فاصله‌ی بین آدمایی که هم دیگه رو دوست دارن

آدم قبل از هر واکنشی از خودش بپرسه اصلاً ارزش داره و در حد من هست؟ راحت می‌گذره و‌ اهمیت نمیده.

اگر کسی از من بپرسه جهنم چیه؟
من میگم فاصله ی بین آدمایی که همدیگرو دوست دارن....

فکت:
ولی اگه یه نفر تو پنجاه سالگی ازم بپرسه سال‌های جوونی خودتو چطوری گذروندی به احتمال زیاد بغض میکنم.

چندسالگیه که ادمیزاد میتونه از خونه بزنه بیرون بدون اینکه کسی ازش بپرسه کجا با کی چرا و هروقت دلش خواست برگرده خونه؟

.࿐

اگه ٢٠ سال دیگه یکی ازم بپرسه جوونیتو چجوری پشت‌سر گذاشتی بغض میکنم.

‏اگه یکیو دارید که حالتون رو بپرسه یا خوشحالتون کنه یا بغلتون کنه
عمیقا حرومتون^^