وقتی ینفر رو برای رابطه انتخاب میکنی، داری رسما به بقیه میگی من انقدر می‌ارزم، تمام.

الان نه دوست همیم و نه حتی اشنای هم. انقدر دور شدیم که انگار هیچ‌وقت هیچی نبودیم. انقدر غریبه شدیم که انگار از کتاب زندگیت اون صفحات مربوط به من رو کندی و نسخه‌های کاملا جدیدی بدون اونا چاپ کردی.

هر گوشه رو نگاه میکنی یکی دلش شکسته و ناراحته، چطونه؟ دارید با هم چیکار میکنید؟ آدم بودن انقدر سخته؟

بعضی اوقات نمیشه نقاط مثبت و منفی همه‌ی آدمارو باهم دید، گاهی آدما خودشون انقدر نقاط تاریک و منفیشون رو بهت نشون میدن که تو ناخواسته وادار میشی فقط بُعد تاریکشون رو ببینی.

همیشه با دیگران مهربون بود، حتی وقتی خودش از درون خالی میشد.
یه روز یکی ازش پرسید: چرا انقدر میبخشی؟ گفت: شاید چون هیچوقت کسی رو نداشتم که حالم رو بپرسه، نمیخوام کسی دیگه اون حس رو تجربه کنه.

گاهی وقت‌ها انقدر دوستش داری که نمیفهمی چقدر بعضی از کارهاش میتونه بد باشه اما بعد که نسبت بهش علاقت کم میشه میفهمی که چقدر اشتباه داشته و متوجه‌اش نبودی.

اعتماد به نفسم انقدر بالاست که از اینکه مردم ازم بدشون میاد لذت میبرم.

بعضی اوقات متقاعد میشم که برای هیچ رابطه‌ی انسانی مناسب نیستم، چون انگار یا زیادی احساس میکنم، یا انقدر بی‌حس میشم که حتی خودمم نمیفهمم چی میخوام.

سر تو انقدر بلاتکلیفم که هم از بودنت تو زندگیم، هم از نبودنت تو زندگیم دارم عذاب میکشم، تا خرخره ازت پرم.

هر چی بزرگ‌تر می‌شی می‌فهمی یک سری اتفاق‌ها یا آدم‌ها رو نمی‌تونی برای مدت طولانی نگه داری. ولی انقدر می‌ارزن که ریسک داشتن‌شون رو تو همون تایم کم هم می‌پذیری.