‏از دست دادن کسی که برای خوشحالیت تلاش میکنه باخت بزرگیه، چون تازه بعد رفتنش که میفهمی انقدر هم دوست داشتنی نبودی، ولی با این وجود اون باز هم تو رو دوست داشت.

چقدر دوسم داری ؟

- انقدر که  انگار که توی تناسخ قبلیم یه کاسه ی سفالی بودم که شکسته م و تو بندم زدی...
یه کتاب خطی توی کتابخونه ی بغداد بودم که مغولا آتیشم زدن، ولی تو منو حفظ بودی و دوباره نوشتیم...
قطره ی بارون بودم که رو دستای کودکی تو پناه گرفته...

یه روزی یسری‌ها رو انقدر واسه خودمون خوب میسازیم که حتی خودمون هم باورمون نمیشه این همه خوبی تو وجودشون باشه، یه شبی انقدر چهره کریهشون رو یهویی رو میکنن تو قلبت که قلبت وایمیسته از این همه زشتی و سیاهی، بعد اون شب دیگه حتی اگه خوب‌های واقعی هم ببینی، قلبت باورشون‌ نمیکنه.

شاید بتونه مثل من لباس بپوشه، رفتار کنه ولی فکر نکنم هیچوقت بتونه انقدری که من دوست داشتم دوست داشته باشه.

من قبل از اینکه از دستت ناراحت بشم اول از دست خودم ناراحت میشم که اصلا چرا اجازه دادم تو انقدر مهم بشی که من رو ناراحت کنی.

‏نمیدونم‌ کجای دنیا و با چه حالی هستی که اینو میخونی
اما یادت نره
غم همیشه انقدر پررنگ نمیمونه،
پس قوی باش عزیزم

چرا بعضی احساسات انقدر گیر می‌افتن توی ذهنمون؟
چون مغز ما دنبال بسته شدن حلقه‌های احساسی ناتمومه.
احساساتی که سرکوب شدن یا جدی گرفته نشدن، مثل فایل‌های باز توی کامپیوترن؛ حافظه می‌گیرن، کندت می‌کنن، بی‌دلیل خسته‌ات می‌کنن. اون فایلا فقط وقتی بسته می‌شن که بهشون گوش بدی، بفهمی‌شون و اجازه بدی تموم بشن.
چه احساسی هست که مدتیه نمی‌خوای بهش فکر کنی، ولی هنوز باهاته؟

حوصله ای نمونده برای آشنایی با آدم جدید، کاش انقدر آدمی گهی نبودی.

کاش آدما یا سیاه بودن یا سفید، کاش انقدر آدمیزاد خاکستری نبود، راحت میفهمیدی باید با یکی ارتباط بگیری یا نه! اینکه هرکسی می تونه در عین اینکه خیلی جاها بهت کمک کرده، خیلی جاها هم بهت آسیب بزنه و رفتارای سمیی داشته باشه و تو نمیدونی باید در قبالش چیکار کنی واقعا غم انگیزه

احترام به خودت رو انقدر بالا ببر که از دست دادن بعضی آدم‌ها برات مثل یه نعمت باشه نه یه حس بد.