من انقدر به دوست داشتنت ادامه میدم تا خاک من رو بغل کنه.

‏هیچ‌ وقت نفهمیدم تو به کجای من وصلی که انقدر نزدیکمی، بغل گوشمی، بین دستامی، وسط سرمی، تو خود خود قلبمی.

انقدری کینه‌ای هستم که یادم بمونه چیکار کردی.
ولی اونقدری مهم نیستی که تلافی کنم.

متنفرم از وقت‌هایی که انقدر خسته و آسیب دیده‌ام که با هر مشکل کوچیکی زود گریه‌ام میگیره.

آخرین بی‌احترامیش انقدر شدید بود که دیگه خاطراتش هیچ ارزشی نداشت.

از یه جایی به بعد انتخابم این بود
انقدر کار کنم که آخر شب فرصت نکنم به چیزی فکر کنم.

بعضی شب‌ها انقدر فشار روم زیاده میترسم بخوابم چون فکر میکنم ممکنه تو خواب قلبم وایسه.

‏از دست دادن کسی که برای خوشحالیت تلاش میکنه باخت بزرگیه، چون تازه بعد رفتنش که میفهمی انقدر هم دوست داشتنی نبودی، ولی با این وجود اون باز هم تو رو دوست داشت.

چقدر دوسم داری ؟

- انقدر که  انگار که توی تناسخ قبلیم یه کاسه ی سفالی بودم که شکسته م و تو بندم زدی...
یه کتاب خطی توی کتابخونه ی بغداد بودم که مغولا آتیشم زدن، ولی تو منو حفظ بودی و دوباره نوشتیم...
قطره ی بارون بودم که رو دستای کودکی تو پناه گرفته...

یه روزی یسری‌ها رو انقدر واسه خودمون خوب میسازیم که حتی خودمون هم باورمون نمیشه این همه خوبی تو وجودشون باشه، یه شبی انقدر چهره کریهشون رو یهویی رو میکنن تو قلبت که قلبت وایمیسته از این همه زشتی و سیاهی، بعد اون شب دیگه حتی اگه خوب‌های واقعی هم ببینی، قلبت باورشون‌ نمیکنه.