شاید براتون جالب باشه بدونید که:
چیزی به نام «برگشتن به جایگاهِ قبلی» تو زندگی آدما وجود نداره؛ به محض اینکه از چشم بیفتید، همه چیز تموم شده رفته.

آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخند غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

بعضی اوقات انقدر از طرف احساسات خودت لبریزی که دیگه جایی برای احساسات دیگران نداری، همینجوریشم نصف انرژی روانیت بخاطر شکستنت از بین رفته و با بقیه باقی مونده باید خودت رو بسازی.

خیلی اوقات خشم از نادیده گرفته شدن توسط دیگران، خشم از نادیده گرفته شدنت توسط والدینت در کودکیت بوده که حالا به سمت دیگران چرخیده.

خوابم نمی برد شب و بی بوسه تشنه اَند
لب های گُر گرفته و در اِنتظارِ من؛

خاموش کن چراغ اتاق مرا، برو
دیدن ندارد این همه، وضعِ خمار من!

به قول حسین پناهی:
من تکه تکه از دست رفته ام،
در روز روز زندگی.

“اون دوست نداشت گریه کنم اما حالا که رفته هر روز گریه می‌کنم.”

If there's one thing I've learned over the years it's that life won't give you what you want unless you go out and get it.

اگه تنها چیز باشه که در طول سالها یاد گرفته باشم اینه که زندگی چیزی که میخوای رو بهت نمیده مگه این که حرکت کنی و به دستش بیاری.

من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

احساس می‌کنم از خود واقعیم دور شدم. مثلا انگار با هم بودیم، اما یکم پیش منو یه جا پیاده کرده رفته.