ببخشید نمیتونستم کسی که ناراحتیم واسش اهمیتی نداشت رو تو زندگیم نگه دارم.

نوشته بود، حس میکنم اون قسمت از مغزم رو که باهاش میتونستم آدما رو تحمل کنم از دست دادم.

یه غم بزرگی هست، برای همه چیزهایی که میتونست قشنگ تر باشه، برای ادمایی که میتونستن بهتر باشن، برای لحظه هایی که لازم نبود تنهایی سپری شن، یه غمی از همه کارهایی که شاید لایقش بودم، یه غم که خودم هم بهش خو گرفته ام.

تا حالا با کسی بودی که انگار میخواست دوستت داشته باشه ولی نمیتونست بمونه؟ اسم این مشکل سرد بودن نیست، اسمش ترس از صمیمی شدنه، وقتی توی کودکی نزدیک بودن به کسی براش درد بوده، مغز یاد میگیره اگه کسی زیاد نزدیک شد فرار کن یا نابودش کن، برای همین بعضی‌ها عاشق میشن اما تو رابطه نمیمونن.

‏ تو ترسو و مردد بودی منم نمیتونستم به جای دو نفر جسور و شجاع باشم...

‏ تو ترسو و مردد بودی من هم نمیتونستم به جای دو نفر جسور و شجاع باشم.

خدایا شکرت!
واسه شبای که فکر نمیکردیم صبح بشه...
واسه عزیزانمون که هر روز سلامتیشونو میبینیم...
واسه رفیقامون که تو دنیای هزار رنگ اونا یه رنگه نابن...
واسه آبی آسمون؛ واسه هوای خوب...
واسه دیدن دوباره ی سبز شدن درختا...
واسه فرصتایی که میدی تا اشتباهاتمونو جبران کنیم...
سختیایی که میتونست از این سخت تر باشه...
زمین خوردنا و واسه دوباره بلند شدنا...
واسه بودنت بهترینم...
خدایا واسه بودنت کنارم شکر...

کاش میتونستم قلبم رو بخاطر تموم دردهایی که داره تحمل میکنه بغل کنم🫀

من اگه میتونستم فقط یه‌جمله توییت کنم، می‌گفتم «مواظب دل آدما باشید».
وقتی دلی رو میشکنید، برای اون آدم، از همون‌لحظه و ثانیه، دیگه برای همیشه یه‌چیزی کمه,یه‌حفره‌ی عمیق تو دلش درست میشه
و همه‌ی قشنگیای دنیا، قبل از رسیدن به قلبش، میوفته اون‌تو…
عمیق‌ترین خوشی‌ها براش بی‌رنگه.

نمیدونم کی نیاز داره این رو بشنوه ولی وقتی میفهمی میتونستی بهتر حرف بزنی، رفتار کنی یا واکنش نشون بدی، خودت رو سرزنش نکن و ببخش، بیشترمون تا وقتی چیزی یاد نگرفتیم همون کاری رو میکنیم که بلدیم، وقتی چیزهای جدید یاد میگیریم کم کم تغییر میکنیم و بهتر میشیم.