یه غم بزرگی هست، برای همه چیزهایی که میتونست قشنگ تر باشه، برای ادمایی که میتونستن بهتر باشن، برای لحظه هایی که لازم نبود تنهایی سپری شن، یه غمی از همه کارهایی که شاید لایقش بودم، یه غم که خودم هم بهش خو گرفته ام.

ترسناک تر از صدای موشک و پدافند، آفلاین شدن ادماییه که نگرانشونیم.

این قشنگ ترین جمله ای بود که راجب کارما خوندم: زندگیت پر از ادمایی میشه که تو برای دیگران بودی.

‏تو این زندگی بزرگترین برد رو ادمایی میکنن که دل ندارن.
‏وابسته چیزی نمیشن،احساسی با مسائل برخورد نمیکنن،دلشون برا کسی نمیسوزه...

به قانون دنیا اعتماد کن!
وقتی آدمی از زندگیت میره ناراحت نباش.
سیستم دنیا خودش ادمایی که پشت پرده دشمن تو بودن رو حذف میکنه
هیچ رفتنی بی دلیل نیست عزیزمن.

ادمایی که جزییات یادشون میمونه خیلی به گا میرن.

Notice the people who are happy for your happiness, and sad for your sadness, they’re the ones who deserve special places in your heart

به ادمایی که به خاطر خوشحالی تو خوشحالن و واسه ناراحتیت ناراحت هستند توجه کن، اونا همونایی اند که لایق بهترین جایگاه تو قلبت هستند.

اینکه خودم بارها شکسته شدم
ولی با این حال گاهی میگم کاش به همین ادمایی که باعث غمم شدن نزدیک نمیشدم که ناخواسته دلی رو نشکسته باشم یا بی احترامی کرده باشم.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

ادمایی که به یه جزئیاتی ازت توجه میکنن که خودت اونارو نمیبینی واقعا حس خوبی بهم میدن

به نظرم ادمایی که یهویی میرن هیچوقت دوستمون نداشتن،هیچوقت عزیزشون نبودیم وگرنه مگه میشه یکی یهو تصمیم بگیره نباشه؟یهو تصمیم بگیره ترکت کنه؟