درسته که می‌گذره
ولی کاش شرایط جوری بود که منتظر نبودیم ، که خدا خدا نمی‌کردیم ، که نفسمون بند نمیومد تا بگذره ..

الان نه دوست همیم و نه حتی اشنای هم. انقدر دور شدیم که انگار هیچ‌وقت هیچی نبودیم. انقدر غریبه شدیم که انگار از کتاب زندگیت اون صفحات مربوط به من رو کندی و نسخه‌های کاملا جدیدی بدون اونا چاپ کردی.

ما صبور و محکم نبودیم، دچار و مجبور بودیم.

تا لحظه آخر برای بودن آدم‌ها تلاش میکنم ولی یهو یطوری میرم که انگار هیچوقت با هم در ارتباط نبودیم.

ما دو پیراهن
بر یک بند بودیم دوشعر دریک کتاب بودیم دوعکس دریک قاب بودیم
دو رمانِ عاشقاقانه ازدست یک نویسنده بودیم
مادوخیال دو رویا دو حسرت دومحال دو آرزوی دست نیافتنی بر یک
قنوتِ 
بودیم
ما دو پرستو
دو مهاجر
دو همسر
دو لاله ی واژگون بر تن یک درخت بودیم
اما هرگز برای هم نبودیم ....


#امید_آذر

ما ضعیف نبودیم، دشمنِ ما کسی بود که دوستش داشتیم.

تا لحظه‌ی آخر برای بودن آدم‌ها تلاش می‌کنم، ولی یهو یجوری می‌رم که انگار هیچوقت باهم در ارتباط نبودیم.

ما قسمت هم نبودیم و این همیشه منو ناراحت میکنه

بسیاری از ما
هنوز در حال التیام از چیزهایی هستیم
که هرگز سزاوارش نبودیم…


. .

باشه؛قبول!
ما «مقصر» زخم هایی که خوردیم؛ نبودیم.



ولی یه سوال؛
مسئول ساختن زندگی با کیفیت تری هم نیستیم؟