‏هیچ‌ وقت نفهمیدم تو به کجای من وصلی که انقدر نزدیکمی، بغل گوشمی، بین دستامی، وسط سرمی، تو خود خود قلبمی.

یه حال خوبی دارم که خودمم نمی‌دونم چرا
شاید چون دارم نزدیک می‌شم به پاییز روزایی که آدم بدون دلیل، قشنگ می‌شه.

♡

تو همونی که
حاضرم تو هر شرایطی نگهت دارم و ولت نکنم،
من همونیم که
باهاش میتونی بی نیاز از هرکس دیگه ای باشی،
تو همونی که
منو بلدی جوری که انگار جزوی از منی،
من همونیم که
بهت نزدیکم طوری که هر لحظه زندگیت میکنم،
تو همونی که
میخواد تا همیشه کنارم بمونه،
من همونیم که
طاقت دوری تورو ندارم.

به‌ قول محمود درویش:
‏نه دوری که منتظرت باشم
و نه نزدیک که به آغوشت کشم

♡

حس میکنم من واقعا بد عکسم،
از نزدیکم زشتم ها ولی
تو عکسام زشت‌ترم....

به نظرم اینکه بعضی از دیگران فقط وقتی با ما کاری دارن، بهمون پیام میدن، واقعا مشکلی نداره. ما نمی‌تونیم به همه نزدیک باشیم و دائما از همه خبر بگیریم. ظرفیت روانی و احساسی ما محدوده. اما ناگهان در موقعیتی گرفتار میشیم و یادمون میاد کسی ممکنه بتونه بهمون کمک کنه. خب باید درخواست کنیم. و در مقام کسی که ازش کمک خواسته شده، اگر بتونیم، چرا کمک نکنیم؟ فقط چون اون دیگری هر هفته به یاد ما نبوده؟

باید از همان دور دوست‌دارت می‌ماندم؛
از نزدیک،
نا امید‌کننده بودی عزیز من.

وقتی نزدیک میشی به
روز پدر؟
روز مرد؟
روز پسر؟
روز ولنتاینِ؟
روز تولد پارتنرت و داداش یا پدرت نمیدونی چی بخری؟؟
اینجا منبع اکسسوری های مردونه و خاص.. :

صمد بهرنگی یه جوری حرف حساب زده که هیچ کس حتی نزدیکش نمیتونه بشه (ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺫﻫﻨﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﺩم ها ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ می گذارند ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ رﻭﺯ ﺑﺮﻭﻧﺪ.*)

این جمله ی « با هرکی مثه خودش» رو اصلا نیستمش؛
مگه آفتاب پرستم که دم به دقیقه یجور متفاوت باشم؟
اصن بعضیا اینقد بد ذاتن که من بخوامم نمیتونم حتی چیزی نزدیک به اونا باشم…