بلیطت پیش من سوخت عزیزم، دیگه مهم نیست چیکار میکنی، با کی میگردی یا چقدر تغییر کردی و آدم خوبی شدی.

لامپے ڪہ سوختہ رو صد بار بزن بازم روشن نمیشہ ، دقیقاً رابطہ اے ڪہ تموم شدہ همینہ...

اما من دلم میسوزد برای خودمان،
برای همه مان،
همه ی مایی که می‌توانستیم آسوده باشیم،
می‌توانستیم خوشبخت باشیم،
من دلم میسوزد برای خودی که سوخت و خاکستر شد...!

دلم برایت سوخت، بعد از من هیچکس اینگونه دوستت نخواهد داشت.

اما من دلم میسوزد برای خودمان،
برای همه مان،
همه ی مایی که می‌توانستیم آسوده باشیم،
می‌توانستیم خودمان باشیم،
من دلم میسوزد برای خودی که سوخت و خاکستر شد...!

من از جمله‌ی «فدای سرت» خیلی
خوشم میاد، بهم حس امنیت میده.
اینجوریه که فدای سرت داری گند
میزنی به همه چیز، فدای سرت غذا
سوخت، فدای سرت چای ریخت،
فدای سرت نمره‌ت کم شد، فدای
سرت نتونستی، فدای سرت نشد،
نرسید، نرفتی، نیومد...
فدای سرت!
فدای سرمون.....

من می‌ایستم
تا لحظه‌ی فرو ریختن سقف،
تا لحظه‌ی سوختن تمام و کمال زندگی،
تا لحظه‌ی ویران شدن؛
اما اگر بروم، دیگر هرگز باز نخواهم گشت..

یه خونه ، یه سقف ، یه دودکش ، یه شومینه ، یه گرما ، یه قهوه ، یه بویِ چوب سوخته ، یه من ، یه تو ، یه عشق .️.

♡

‏همه‌ی ایرانیا فکر میکنن همسنای خودشون نسل سوخته‌ان و نکته غم‌انگیزش اونجاست که همشون هم درست فکر میکنن.

جنگل سوخته هم اگر باشی، دوباره جوونه می‌زنی، دوباره سبز می‌شی.