تو این زندگی چاره‌ای جز صبور بودن نداریم. این رو من نمی‌گم، سعدی میگه:

‏«لیکن چه کنم گر نکنم صبر و شکیب؟»

. .

ما از کسی رنجیدیم که هنوز طاقت دیدن رنجش را نداریم…

و ما به بخشیدن آدم‌ها ادامه می‌دهیم، تا جایی که دیگر دوست‌شان نداریم.

‏همه خلاصه دنیای این روزهای ما این چند جمله است:

گویی مقدر شده بود که اینگونه زندگی کنیم
در میانِ همه چیز بلاتکلیف بمانیم
آنچه پیش می‌آید را دوست نداریم
و هر آنچه را دوست داریم پیش نمی‌آید...

باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

متیو مک‌کانهی تو کتاب چراغ سبزها حرف قشنگی زده :

‏به نصیحت نیازی نداریم گاهی فقط نیاز داریم بشنویم که در تحملِ رنجِ زندگی تنها نیستیم

هرگز پول را برای بیماری
و مشکلات پس انداز نکن
چون رخ می‌‌دهد.
پول را برای عروسی، برای خرید خانه، اتومبیل، مسافرت و نظایر آن پس انداز کن
وقتی می‌‌گوئی این پول برای خرید اتومبیل است دیگر به تصادف فکر نکن.

منتظر هرچه باشی، همان برایت پیش می‌‌آید.
منتظر شادی باشی، شادی پیش می‌‌آید.
منتظر غم باشی، غم پیش می‌‌آید.
منتظر آرزوی قلبی‌ات باش
بی شک به حقیقت میپیوندد

گرچه پول نداریم ولی فکراتونو قشنگ تر کنید


. .

نمیتونم نگرانت نباشم ولی ما دیگه کاری با هم نداریم پس مواظب خودت باش.

من باید دوستت داشته باشم تا حوصله‌ات رو داشته باشم؛ می‌گیری که چی می‌گم؟ پس حوصله‌ام رو‌ سر نبر اگر صمیمیتی با هم نداریم.

ما خدارا داریم
به ازای هر آن چه که نداریم...

. .