عزیزم… کدوم دشمن؟
اصلاً دشمنی وجود نداره،
دشمن که نقطه‌ضعفاتو بلد نیست…
دشمن که صدات رو وقتی می‌لرزه، نمی‌شناسه…
چاقوها همیشه پشت لبخند رفیقا قایم می‌شن.
اون‌قدری که از “دوست” ضربه خوردیم،
دشمن فقط یه شوخیه ترسناک بود…

چرا تسلیم بشیم؟
وقتی رنجشو کشیدیم
آسیبشو دیدیم
تنهایی هاشو کشیدیم
زخمشو خوردیم
صبر می‌کنیم تا پاداشش رو هم بگیریم .

ما از هر کی خوردیم، سر تا پاش بوی رفاقت میداد :)

صدای بی گزند
.️.

باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

چیزی فراتر از این درد نیست که یه روزی بفهمیم فریب کسانی رو خوردیم که باور داشتیم آدم امن زندگیمونن…:)

چی میشد دور نبودی ، همسایه رو به رومون بودی ، دمپایتو می‌پوشیدی میومدی باهم یه چایی میخوردیم.️

آدم دوست داره به بعضیا بگه:
چی میشد دور نبودی همسایه رو به رومون بودی ، دمپایتو می‌پوشیدی میومدی باهم یه چایی میخوردیم :).️

با سادگی تمام بی صدا شکستیم
چه زخمهایی که از عزیزان خوردیم
اشکها راپشت لبخندی مخفی میکنیم
که خیلی درد می کند
و هیچ کس نمی فهمد
ما را درد همین نفهمیدن میکُشد
نه زخم‌ها..

باشه؛قبول!
ما «مقصر» زخم هایی که خوردیم؛ نبودیم.



ولی یه سوال؛
مسئول ساختن زندگی با کیفیت تری هم نیستیم؟

کرسی را یادتان هست؟
نه سرما سرمای آن روزهاست،
نه حال ما مثل گذشته‌ست
ما گول خوردیم.
فکر کردیم گوشی هوشمند دست بگیریم و با انگشت تصویرهای حیرت‌انگیز را جا به‌ جا کنیم همه چیز ساده‌تر و هیجان‌ انگیزتر می‌شود.
ولی گیر افتادیم.
زمان از دست‌مان در رفت.
همه چیز سخت‌تر شد.