مارگریت دوراس زیبا مینوازد :
" مراقب کسی باش که بغضش رو پشت "حله ، چیزی نیست" قایم می‌کنه "

چه آدم های بیخودی که پشت جملات قشنگ قایم شدن...


. .

عزیزم… کدوم دشمن؟
اصلاً دشمنی وجود نداره،
دشمن که نقطه‌ضعفاتو بلد نیست…
دشمن که صدات رو وقتی می‌لرزه، نمی‌شناسه…
چاقوها همیشه پشت لبخند رفیقا قایم می‌شن.
اون‌قدری که از “دوست” ضربه خوردیم،
دشمن فقط یه شوخیه ترسناک بود…

یچیزی‌میگمومیرم:
یادت باشه کسی که دوست داشته باشه گوشه و کنار زندگیش قایمت نمیکنه...

اگه کسی واقعا دوست داشته باشه
گوشه و کنار زندگیش قایمت نمی‌کنه.
بقول جناب قاآنی :

"عاشق آن نیست که هرلحظه زند لاف محبت
مرد آن‌ست که لب بندد و بازو بگشاید..."

واقعیت همیشه پشت سرته. می‌تونی ازش فرار کنی، می‌تونی قایمش کنی، اما هیچ‌وقت نمی‌تونی فراموشش کنی.

احساسشو قایم میکرد اما یادش میرف چشماش حرف میزنن :(

ناراحتم؟ توی لاک خودم قایم میشم. خسته ام؟ توی لاک خودم قایم میشم. عصبانیم؟ توی لاک خودم قایم میشم. شاید توی یکی از زندگی های قبلیم یه لاکپشت بودم.

«مهربون‌ترین آدما اغلب همونایین که بیشتر از همه احساس تنهایی میکنن.
انقدر از خودشون میبخشن
که امیدوارن یکی بفهمه
ولی هیچکس متوجه نمیشه
دردشونو‌ قایم میکنن.
چون نمیخوان باری رو دوش بقیه بندازن.
حتی با اینکه خودشون
اولین نفرین که به بقیه کمک میکنن.
خسته کنندست اینکه هوای همرو داشته‌ باشی ولی خودت توی احساساتت گیر کرده باشی.»

حقیقت همین‌جا یقه‌ات رو می‌گیره که متوجه میشی آدم‌ها ۲۴ روز رو درگیر نیستن. می‌دونی که خودت هم امکان نداره یه لحظه برای نفس کشیدن فرصت نداشته باشی. می‌تونیم بهش پیام بدیم و حالش رو بپرسیم ولی به هردلیلی ترجیح میدیم غیب بشیم و هزارتا بهونه بچینیم چون اگر دلیل این باشه که دیگه نمی‌خوایم با اون شخص صحبت کنیم یا ارتباطمون رو کمرنگ‌تر کنیم، ساده‌ترین راه اینه قایم بشیم ولی واقعیت رو به کلمه تبدیل نکنیم. کلمه‌ها ترسناکن. واقعیت رو شبیه یک سیلی محکم می‌کنه و می‌زنه به صورتت.