بالاخره تو دنیا یه چیزی باید باشه که خوبت کنه. قرصی، دارویی، آدمی آره آدمی.

بالاخره فهمیدم وقتی کسی دیگر تو را نمیخواهد، همان کارهایی که دوست نداری را تکرار میکند و آنقدر به تو آسیب میزند که ترکش کنی.

تهش یه جایی بالاخره قبول میکنی که باید رها کنی،
نه چون نخواستی، چون نمی‌شد.
چون گاهی علی‌رغم همه تلاش‌هات،
نمی‌تونی بعضی چیزها رو تغییر بدی.

اما من دلم می‌خواد آدم بزرگی بشی. حتی اگه دیگه ندیدمت، بشنوم که موفق شدی. حتی اگه نشد بهت کمک کنم بفهمم که روی پای خودت ایستادی. بفهمم که خوشحالی. بفهمم که بالاخره تونستی عاشق بشی. بفهمم بالاخره فهمیدی از زندگیت چی می‌خوای. بفهمم خانواده خودت و تشکیل دادی و طعم خوشبختی رو چشیدی. بفهمم عاشق زندگیتی. بفهمم اون‌قدر خوشحالی که دیگه من و یادت نمیاد.

بالاخره میرسم به اونجایی که
صائب میگه:
«آرامش است آخر اضطراب ها...»

من بالاخره یه روزی به زندگی برمیگردم، ولی تو اون روز میفهمی که هیچکس، هیچکس عزیزم، اندازه من بلدت نبود.

‏هیچکس در مورد این صحبت نمیکنه که چقدر سنگین و ناامید کننده‌ست وقتی بعد از کلی تلاش فکر کردی بالاخره حالت داره بهتر میشه ولی یه روز رندوم بیدار میشی و میبینی فقط میخوای بمیری.

برای کسی بجنگ که دوستت داره،
که بودنِ تو براش آرامشه، نه برای اینکه
کسی بالاخره بخواد دوستت داشته باشه.
عشق باید جواب قلبت باشه، نه امتحانی
برای اثبات ارزش‌هات.

بالاخره آدم درست وارد زندگیمون میشه اما وقتی که طوری از آدم اشتباه زندگیمون لطمه خوردیم که دیگه نمیتونیم اون رو باور کنیم.

این عادت تظاهر ب قوی بودن، غمگین نشدن، بی‌تفاوت بودن بالاخره ی جایی کار دست آدم میده، احساساتی ک ب زور چپوندیش تو ی کمد و فکر کردی دیگه تموم شده...

عمیقا خسته‌ام.