بالاخره میرسم به اونجایی که
صائب میگه:
«آرامش است آخر اضطراب ها...»

اضطراب چیزی شبیه مه روی جادس ، که دیدن راه رو سخت میکنه ، در صورتی که جاده سرجای خودشه.

من تنهایی رو بیشتر از جمع دوست دارم؛
هوای بارونی رو بیشتر از هوای آفتابی دوست دارم؛ شب رو بیشتر از روز دوست دارم؛
من نه افسرده هستم
و نه اضطراب دارم
من یک درونگرا هستم...

فکت:
عمیق نشدن خواب از شدت اضطراب یکی از زجرآورترین تجربه‌هاییه که وجود داره.....

کارد بزنی ازم اضطراب و تپش قلب میریزه بیرون.

نامه نادر ابراهیمی به همسرش:

تو گر چه تکیه گاه منی ، اما خود در تنھایی ، ساقه ی باریک یک گل مینایی ..
مگذار حتی نسیم یک اضطراب ، این
ساقه ی نازک را مختصری خم کند ..
شکستن تو ، در ھم شکستن من است .🤍

هر موفقیتی یه قیمتی داره!

قیمت تغییر و تحول: تنهایی
قیمت خواسته‌های بزرگ: استرس و اضطراب
قیمت رشد: کنار گذاشتن حس حقارت
قیمت عشق: درد از دست دادن
قیمت یه نتیجه طولانی مدت: روزمرگی و خستگی
قیمت یه رابطه عمیق: گفتگوهای سخت

این‌که چشم از گوشی برندارم تا مسیج‌های آدم مشخصی رو در لحظه ببینم مضطرب و کلافه‌م می‌کنه، این‌که بخاطر دوست داشتن یک‌نفر دچار اضطراب شم واسم غم میاره و در عین حال از اون حسم لذت هم می‌برم، درواقع دوست داشتن واسم ترکیبی از غم، مازوخیسم، انتظار و درعین حال آگاهی به تمام این‌ها شده.

مشکلات، نگرانی‌ها و اضطراب‌هامون کم نیست. تا می‌خوایم به خودمون بیایم، تا می‌خوایم یکم خودمون رو جمع و جور کنیم همه‌چیز آوار می‌شه روی سرمون. ما غریبه‌هایی هستیم با دردهای مشترکِ آشنا، ما جوون‌هایی هستیم که جوونی‌مون به تاراج رفت و چیزی ازش نفهمیدیم، ما یک زخم گنده روی صورت ایرانیم که هیچ‌وقت قرار نیست خوب بشه.

گاهی آرامشی که دنبالش میگردی، پشت پرده‌ی همون اضطرابیه که همیشه سرکوبش کردی! روان خسته، سکوت نمی‌خواد! گوش شنوا می‌خواد.