متاسفانه تراپیستم چیزی نمیگه فقط سوال می‌پرسه و من تو جواب‌هام می‌فهمم چه مرگمه. درواقع خودم دارم خودمو درمان می‌کنم.

اتفاقا بحث انتقام و کارما نیست، من متنفرم ازاینکه وقتی برمیگردن که هیچ احساسی ازم براشون نمونده. یه جورایی یه حس جدیدی توم به وجود میاد که هیچ تعریفی واسش ندارم؛ اما باعث میشه با حسرت بهشون نگاه کنم و سیاه سفید ببینمشون. درواقع خوبی‌هایی که به لبخند تبدیل میشن و بدی‌هایی که از چشم به روی گونه‌م سر ریزن.
من از رفتنا و برگشتنا‌ی بی‌جا متنفرم.

بعضی حسا تکرار نشدنین، مثل حس عاشقی که فقط و فقط محدود به یک نفره، درواقع اولین عشقت همون آخرین عشقته، بعد از اون اگه به کسی حسی داشتی اون حسه فقط و فقط دوس داشتنه، عشق نیست، یا اگه بعد از اون فکر کردی دوباره عاشق شدی اون اولین باره عشق نبوده و حس دوس داشتن بوده..️

. .

یه افسانه قشنگ هست که میگه:

«اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی
و به دلت نشست،
و فکر کردی یه چیزی توو وجودش هست
که با بقیه فرق داره،
جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ درواقع توو زندگی قبلیت، اون آدم یکی از
صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده.»

‏درواقع دیگه سوالِ "چی شده؟" کافی نیست. باید بپرسیم "چیزی هم مونده که نشده باشه؟"

یه افسانه قشنگ هست که میگه:

«اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی
و به دلت نشست،
و فکر کردی یه چیزی توو وجودش هست
که با بقیه فرق داره،
جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ درواقع توو زندگی قبلیت، اون آدم یکی از
صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده.»

‏میگن توضیح دادن نشونه ضعفه ولی منظورشون هر توضیح دادنی نیست
‏درواقع توعه چلغوز باید بابت همه لحظه هایی که کنارم نبودی بهم توضیح بدی

یه افسانه قشنگ هست که میگه: "اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، و فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش، درواقع تو زندگی قبلیت، اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده.."


. .

اگر ضربه میخوریم درواقع از خودمون، خوش باوری ها و حماقت هامونه!
آدم ها وسیله‌ن برای شناخت ما به خودمون!

We humans are everything,
We are really nothing ...

ما انسان ها در عین همه چی بودن،
درواقع هیچی نیستیم ...

‌‌‌‌‌‌.࿐