خیلیا میبینن و میگن اصلاً بهت نمیخوره که تو زندگیت مشکل داشته باشی...
بهت نمیخوره که سختی کشیده باشی!
بهت نمیخوره زود رنج باشی...
بهت نمیخوره احساسی باشی...
بهت نمیخوره که تنها باشی :)
آره خیلی چیزا بهمون نمیخوره چون ما به خیلی از دلایل ظاهر داستان رو حفظ کردیم و نخواستیم کسی چیزی ازمون بدونه...
وگرنه فکر بقیه کجا و واقعیت زندگی ما کجا...!

‏یه روزی تو زندگی هرکس یه نفر میره که بعد از رفتنش بقیه رفتنها رو خیلی راحتتر میشه تحمل کرد؛
به قول رشیدی سمرقندی:
چون بی تو گذشت، بگذرد بی دگران...

یه تئوری خیلی قشنگ هست که می‌گه: "اگه تو زندگی الانت یکیو دیدی و به دلت نشست، فکر کردی یه چیزی تو وجودش هست که با بقیه فرق داره، جوری که انگار سال‌هاست که می‌شناسیش؛ در واقع تو زندگی قبلیت اون آدم یکی از صمیمی‌ترین آدم‌های زندگیت بوده."

شاید تغییر واقعی، از وقتی شروع ‌شه که دیگه منتظر دیده‌شدن یا تأیید شدنش از طرف بقیه نباشی.

تو فقط به من میای، کنار بقیه خیلی زشتی .

کندن نقاب قوی بودن عجیب سخته‌، چون انتظار بقیه ازت شکل گرفته و باید همشونو نا امید کنی، ولی تا کی میخوای نقش بازی کنی..؟

ماها خیلی نسبت به خودمون بی‌رحمیم، دائما خودمون رو قضاوت میکنیم، اشتباهاتمون رو بارها مرور میکنیم، درحالی‌که به بقیه حق اشتباه میدیم، ولی خودمون رو با کوچک‌ترین لغزش‌ها نمی‌بخشیم.
کاش با خودمون همون‌قدر مهربون باشیم که با عزیزترین آدم زندگیمون هستیم.

یه پست دیدم امروز که می‌گفت:
«وقتی بالأخره جایگاهت رو تو زندگی بقیه می‌فهمی، دیگه احساساتت خدشه‌دار نمی‌شه.»

باور کن این واقعیت محضه و یکی از مهم‌ترین درس‌های زندگیه که یاد می‌گیری.
مهم نیست دوستت باشه یا خانواده یا عشقت هر کسی دیگه‌.
اونا با رفتارشون و طرز برخوردشون باتو ، میزان عزیز و محترم بودنت رو توی زندگیشون مشخص میکنن...

‏کاش هیچوقت «این با بقیه فرق داره» تبدیل نشه به «اینم یکی بود مثل بقیه.»

𝑻𝒉𝒆 𝒊𝒎𝒑𝒐𝒓𝒕𝒂𝒏𝒕 𝒕𝒉𝒊𝒏𝒈 𝒊𝒔 𝒕𝒉𝒂𝒕 𝑮𝒐𝒅 𝒅𝒐𝒆𝒔𝒏'𝒕 𝒍𝒆𝒂𝒗𝒆 𝒚𝒐𝒖 𝒂𝒍𝒐𝒏𝒆

مهم اینه که خدا تنهات نذاره بقیه که میان و میرن.

♡