من هنوز به جداشدن‌ها و تمام شدن‌های بزرگسالی عادت نکرده‌ام ، با هر پایانی یک‌بار فرو می‌ریزم و دارم به این فکر می‌کنم که چقدر هربار از نو ساختنِ این ویرانه طاقت‌ فرساست ..

اِشتباه می‌کنی آدمیزاد.
تو از آدما تویِ مغزت چیزی می‌سازی
که نیستن و هربار رنجت از همینه...

متاسفانه هیچ‌وقت رابطه خوبی با تموم شدن‌ها یا تغییر نداشتم. هربار که چیزی تموم می‌شه، انگار یه چیزی ته دلم خالی می‌شه. می‌دونم زندگی همینه و هیچی ثابت نمی‌مونه، ولی با این حال، هر بار دوباره اذیت می‌شم.

هیچوقت دیدن ماه توی روز برام عادی نمیشه. هربار که می‌بینمش احساس می‌کنم معجزه اتفاق افتاده.

امیدوارم هربار که امیدت رو گم کردی بلد باشی که دوباره پیداش کنی .️

می‌گفت: "داری به خودت سخت می‌گیری. هربار که برمی‌گردم نگات کنم می‌بینم داری خودتو اذیت می‌کنی."

من خسته‌تر از اونی هستم که هربار خودم رو بهت ثابت کنم. اگر بهم اعتماد داری، ازم توضیح نخواه، باورم داشته باش.

هربار که خودمو نجات میدم، یادم میوفته چیه این آدمیزاد که وسط گرداب وقتی داره میچرخه و فرو میره باز دست‌و‌پا میزنه که یه نوری پیدا کنه. تا بچسبه به زندگی حتی با وجود اینکه میدونه ممکنه بازم بیوفته تو گرداب.

چطوری جذب آدمای ناامن میشی!
اونا تعداد زیادی از رفتارهای بد رو با اندکی از رفتارهای خوب قاطی میکنن! و هربار که تو از اونها رفتار سمی میبینی، ولی بعدش اندازه ی قطره ای رفتار خوب از خودشون بهت نشون میدن، مغز تو برای اینکه دوباره اون رفتار خوب و تجربه کنه، برای رسیدن بهش میاد تمام رفتارهای مخرب طرفش رو دوباره تحمل میکنه تا دوباره به اون اندک از رفتار خوب طرف مقابلش برسه!

من انقد تو ویس صدام داغون بود که به هرکی  ویس میدادم تا سه روز روم نمیشد پیویشو سین کنم .. اما از وقتی با این چنل آشنا شدم ، هربار که ویس میدم محاله کسی بهم نگه صدات چقدر قشنگه .️: