فکر میکنم روزها، هفته‌ها یا ماه‌ها تلاشم برای ترمیم خودم
گاهی با یک اتفاق، یک حرف یا حتی یک نگاه از دستم میره.

یک جایی از زندگی نیاز داشتم کسی به من بگوید هر اتفاقی هم که بی‌افتد، پشتِ من است؛ اما تنها خودم همیشه پشتِ خودم بودم.

خزعبلاتِ ذهنِ نیمه بیدارم

اینجا خبری از امید نیست، نه حرفی از انگیزه.
فقط صدای مبهمی از ذهنی خسته، در حال فروپاشی آرام.
شاید این واژه‌ها برای نجات نیستند؛ فقط برای اینکه سقوط، تنها اتفاق نیفتد.

اینجا توهمات روزمره‌ی کسی‌ست که
نمی داند چرا هنوز نفس میکشد..

بنظر من وحشتناک‌ترین اتفاق دنیا بی‌حس بودنه. این‌که نه کسی و دوست داشته باشی، نه عاشق باشی نه متنفر باشی؛ بی‌حسی آخرین مرحله‌ی شکستنه.

خونه میتونه یه آدم باشه که توی اوج خستگی و بی‌حوصلگی از تمام آدما و کل اتفاق های روز بهش پناه ببری و بدونی هیچ وقت قرار نیست مثل بقیه اذیت یا ناامیدت کنه .️

♡

نمیدونم
شاید اگه باهم حرف میزدیم خیلی چیزا اتفاق نمی افتاد...))

شما کم کم از آدمی که دوسش دارید فاصله میگیرید ...
اینطوری نیست که یه شبه همه چی تموم بشه و بره ؛ اتفاقا کم کم طی گذشت زمان وقتی دیگه توجه خوابید و کم تر شد ؛ وقتی دیگه از اتفاق های روزش نگفت ؛ وقتی دیگه کم تر زنگ زد و دیدتون و تکس داد ؛ وقتی دیگه هرچیزی می‌خرید براتون عکس نمی‌گرفت و نمیفرستاد ؛ وقتی که دیگه با ذوق باهاتون حرف نمی‌زد ... دقیقا همینطوری سرد و سرد و سرد تر که شدید از هم جدا می‌شید.

عمیقا دلم میخواد یه اتفاقی برام بیوفته که همچیو فراموش کنم و بتونم راحت زندگی کنم🫠

چرا نیستی، چرا این چند وقت هیچ جا نمیبینمت، چرا باید نگاهم کوچه به کوچه دنبال تو بگرده، خدایا یه کاری کن حتی شده باشه اتفاقی هم ببینمش.

شاید سخت‌ترین لحظه زندگیم پذیرفتن این موضوع بود که من و اون آدم مسیرامون برای همیشه از هم جدا شده و حتی اگه آسمون هم به زمین بیاد دیگه قرار نیست بهم دیگه یه فرصت دوباره بدیم. اما الان که دارم بهش فکر می‌کنم می‌بینم تمام اون روزا، اون خاطرات، اتفاقایی که بینمون افتاد برای رشدم و تبدیل شدن به این آدمی که الان شدم لازم بود.