تو ایران اینجوریه که روزهای تعطیل بدتر از روزهای کاریه، چون زمان آزاد بیشتری داری که به بیچارگیهات فکر کنی…

درون گرا بودن اینجوریه که:
از شدت فکرا و حرفای تو سرت سردرد میگیری، اما حرفی برای گفتن نداری…

Remember: the more you expect things to be a certain way, the more disappointed you’ll be. Accept life as it is. You’ll be free.

به یاد داشته باش: هر چی بیشتر انتظار داشته باشی که همه چیز به شکل خاصی باشه، ناامیدتر خواهی شد.
زندگی رو همونطور که هست بپذیر.
اینجوری آزاد خواهی شد.

دوست صمیمیت رو اینجوری تو گوشیت سیو کن:

𝑩𝒆𝒕𝒕𝒆𝒓 𝒉𝒂𝒍𝒇 نیمه بهترم
𝑷𝒂𝒓𝒕𝒏𝒆𝒓 𝒊𝒏 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆 شریک جرم
𝑷𝒍𝒖𝒈 پریز برق
𝑪𝒓𝒆𝒂𝒎 𝒕𝒐 𝒎𝒚 𝒄𝒐𝒇𝒇𝒆𝒆 کف قهوه‌ی من
𝑴𝒚 𝒅𝒊𝒂𝒓𝒚 دفتر خاطرات من
𝑯𝒆𝒂𝒅𝒂𝒄𝒉𝒆 سردرد
𝑨𝒎𝒊𝒈𝒐 رفیق
𝑵𝒆𝒎𝒐 نِمو

غم هم همیشه اینجوری نمیاد سراغت که تبدیل به یه سایهٔ سنگین بشی. گاهی اوقات هم یه جوری میاد که یه حس دلنشینه ولی پدرت رو هم در میاره. ولی بهش می‌گی نرو لطفاً. باش. پدرم رو در بیار.

رفاقت لانگ دیستنس اینجوریه که تو تاحالا بغلش نکردی،
باهم بستنی نخوردید،
قدم نزدید و حتی از نزدیکم همو ندیدید
ولی با تمام وجودتون روحشو بغل کردید،
با تمام احساساتتون وقتی زمین خورده دستشو گرفتید،
تو تمام لحظاتتون کنارتون تصورش کردید...
خلاصش کنم تو ذره ذره روحتون ریشه زده.

هیچوقت سن و سالتون رو جدی نگیرید
اینجوری شادترید

من از جمله‌ی «فدای سرت» خیلی
خوشم میاد، بهم حس امنیت میده.
اینجوریه که فدای سرت داری گند
میزنی به همه چیز، فدای سرت غذا
سوخت، فدای سرت چای ریخت،
فدای سرت نمره‌ت کم شد، فدای
سرت نتونستی، فدای سرت نشد،
نرسید، نرفتی، نیومد...
فدای سرت!
فدای سرمون.....

از همه‌ی تموم شدن های یهویی می‌ترسم. همش با خودم می‌گم از کِی می‌خواست بره ولی دلیل نداشت، که اینجوری رفت!

‏وای عاشق اون لحظه رهایی از آدمام،اینجوری که تو بارها براشون تلاش میکنی،میدویی میدویی،به بهونه های مختلف نگهشون میداری اما یه روز صبح از خواب پا میشی و احساس میکنی دیگه بسه،چتاتو پاک میکنی،خودشو حذف میکنی...