آن‌جا که زنی با موهای آشفته و لبخند غمگین
بر سنگفرش‌های باران‌خورده‌ی شهر، راه می‌رود و در ذهنش شعری بی‌قافیه را زمزمه می‌کند.
و آنجا که مردی، پشت پنجره‌ی مه‌گرفته اتاقش، دستی لرزان بر چهره‌اش می‌کشد،
آرام در سکوت به سیگارش پک می‌زند و
دخان سیگارش را در آغوش نیستی رها می‌کند.
جایی‌ست که شاید هردو فکر می‌کنند
نجات‌شان در گریز است
اما این فکر تنها توهمی بیش نیست.
رفتن، تنها شکل دیگری از ماندن در تنهایی‌ست.
هیچ چیز و ‌هیچ‌کس نمی‌تواند
تنهایی بی‌انتهای‌شان را پر کند.


#رامین_وهاب_راوی

داستایفسکی می‌دونست که داشتن یه آدم امن چقدر مهمه که تو رمان جنایت و مکافات نوشت:

‏«هر کس باید بتواند به جایی پناه آورد، چون مواردی پیش می‌آید که حتماً لازم است انسان بتواند به یکجا، به هر کجا که باشد برود.»

همونجایی که جبران خلیل جبران
می گه:

بین منطوق لم یُقصد
و مقصود لم یُنطَق تضیع
الکثیر من المحبة.

«میان گفته‌ای بدون قصد
و قصدی ناگفته
محَبتی از میان می‌رود.»

‏این عادت تظاهر به قوی بودن، غمگین نشدن، بی‌تفاوت بودن بالاخره یه جایی کار دست آدم می‌ده، احساساتی که به زور چپوندیش تو یه کمد و فکر کردی دیگه تموم شده.

Home isn’t where you’ belong to it, it’s where you find light when all grows dark.

خونه جایی نیست که بهش تعلق داشته باشی، بلکه جایی که وقتی همه جا تاریک میشه،
نور رو اونجا پیدا می کنی.

بعضی اوقات انقدر از طرف احساسات خودت لبریزی که دیگه جایی برای احساسات دیگران نداری، همینجوریشم نصف انرژی روانیت بخاطر شکستنت از بین رفته و با بقیه باقی مونده باید خودت رو بسازی.

قشنگ ترین جمله ایی که خوندم ، میگه:

سبز میشوی از همانجایی که بریده شده ای!
• |.

جایی که احترامت رو نگه نمی‌دارن نمون؛ این محیط‌ها کم‌کم باعث می‌شه دیگه خودت هم به خودت احترام نذاری.

می‌دونی
خیلی سخته ببینی ضربه رو ازون جایی میخوری ک فک میکردی این یکی دیگ خودیه !!!

یه جایی آخرین بغل، آخرین بوسه، آخرین دوست دارم، آخرین خداحافظی اتفاق می‌افته و تو روحتم ازش خبردار نمی‌شه.