جایی نمان که غمت بی‌ ارزش باشد، آدم‌ها اگر دوستت داشته باشند، نمیتوانند غمگینی‌ات را نادیده بگیرند.

دوام بیاور؛
در مقابل دوست داشته نشدن!
در مقابل تغییر واکنش‌ها و رفتارها!
در مقابل نادیده گرفته شدن و کنار گذاشته‌شدن‌های ناگهانی...
تمرین کن روی هدف‌های خودت متمرکز شوی و آنقدر عمیق و حساب‌شده کارهای خودت را به سمت موفقیت‌های بزرگ و رضایت‌بخش پیش ببری که هیچ زمانی برای گلایه‌گزاری و دلخوری و اندوه باقی نمانَد.
عمیق و وسیع که باشی؛ به هر تکان کوچکی به هم نمی‌ریزی!

او امن بود و دنج
اگر آدم نبود و مکان بود
احتمالا پناهگاهی می‌شد روی کوه‌ها
یا گرم‌خانه‌ای برای‌ بی‌خانمان‌ها
شاید هم کتابخانه‌ای
برای از واقعیت فرار کرده ها .️

با هر کس که می‌نشستم از امید حرف می‌زدم. حتی وقتی که ذره‌ای امید درونم نمانده بود.

آخرین امیدی که به تو داشتم را هم
نابود کردی، حالا دیگر هیچ‌چیز بین ما
باقی نمانده که به آن دلخوش کنم.

او امن بود و دنج.
اگر آدم نبود و مکان بود، احتمالا پناهگاهی می‌شد روی کوه‌ها، یا گرم‌خانه‌ای برای‌ بی‌خانمان‌ها، ‌شاید هم کتابخانه‌ای برای از واقعیت فرار کرده ها.

فرمود به شما نزدیک‌تریم
حتی از رگ گردنتان...
رگ گردنمان اما
از جنس غم بود
و از تبارِ اندوه...
من یقین دارم
ما فرزندان آدم را
پروردگارمان
نه از خاک
که از بغض آفریده است..

اونجا که ناظم حکمت میگه:

دل ما همیشه شکسته است؛
اما  امیدواری هیچ وقت
از جیب چپِ پیراهنمان کم نشد.

کاش همه ی زن ها مردی را داشتند که عاشقشان بود ...
مردی که حرف هایشان را می فهمید...
ظرافتشان را به جان می خرید...
و روزانه چند وعده ؛
از زیبایی و خاص بودنشان تعریف می کرد...
و کاش مردها ؛
زنی را کنارشان داشتند که عاشقش بودند...
که به آنها تکیه می کرد ... و قبولشان می داشت ... آن وقت جهانمان پر می‌شد از زنانی که پیر نمی شدند ،
مردانی که سیگار نمی کشیدند ،
و کودکانی ؛
که انسان های سالمی می شدند...

دو بار بخونش:

‏هر کس برای رفتن
بهانه ای واهی برایت تراشید
تو برای نماندنش
هزار بار از او تشکر کن.



. .