‏از توضیح دادن خودم به دیگران متنفرم. برام هیچ اهمیتی نداره که تو درباره من چه فکری میکنی، من حتی حاضر نیستم ذره‌ای تلاش کنم تا طرز تفکر تورو نسبت به خودم عوض کنم.

‏از اینکه دیگه اون آدم ساده و گوگولی و خوشبین قبل از ارتباط با تو نیستم خوشم میاد، من هم مثل هر احمق دیگه‌ای نیاز داشتم یکی طوری اعتمادم رو نابود کنه که یاد بگیرم دنیا انقدری که من میبینم رنگارنگ نیست، زحمت یادگیریم افتاد با شما.

از اینکه اهمیت نمیدم متاسف نیستم چون قبلا به اندازه کافی اهمیت دادم.

عاشق مواقعیم که خدا برام یه نشونه هایی می‌فرسته که میفهمم صدامو شنیده از حرفای نزده ی توی دلم خبر داره و من تنها نیستم. عاشق وقتاییم که خدا بهم اثبات می‌کنه که‌ وجود داره. عاشق اون زمانیم که بعد‌ گذروندن یه دوره ی سخت و سیاه از زندگیم حس می‌کنم خدا تن زخمیمو بغل کرده و داره بهم کمک می‌کنه تا همه چیز دوباره خوب بشه.

من خیلی آدم واکنشی ای نیستم، اگه دیدید خیلی واکنش نشون میدم، بدونید لایه‌های عمیق روح و روان وجودم رو لمس کردید.

بخاطر از دست دادنش ناراحت نیستم، ناراحتم چون همش حس میکنم حیف شدم، احساسم حیف شد، ذوقی که برای زندگی داشتم حیف شد، اصلا یچیزی توی من مرده که نمیدونم چیه ولی حس میکنم خیلی حیفه که دیگه نیست.

حقیقتا دیگه دنبال چرا نیستم و این کار رو بیهوده میدونم، خیلی وقته فقط دنبال چطور هستم، چطور کنار بیام، چطور بجنگم، چطور پشت سر بزارم.

من اصلا بخشیدن رو بلد نیستم، چرا باید منی رو اذیت کنی که این همه برات توضیح دادم دقیقا چی اذیتم میکنه؟ آفرین چون اهمیت نمیدی، پس منم همینطور.

الان اینطوری‌ام که حس میکنم با دوست‌هام دوست نیستم، آدم مورد علاقه هیچکس نیستم، چه میدونم کلا به این دنیا تعلق ندارم.

نمی‌دونم چرا هیچکس یه لحظه مکث نمی‌کنه از خودش بپرسه: آیا مشکل من نیستم؟