بعضی اوقات متقاعد میشم که برای هیچ رابطه‌ی انسانی مناسب نیستم، چون انگار یا زیادی احساس میکنم، یا انقدر بی‌حس میشم که حتی خودمم نمیفهمم چی میخوام.

چجوری به آدم‌ها بفهمونم من باهاشون توی هیچ‌گونه مسابقه‌ای نیستم؟
چرا همه می‌خوان فقط یه چیزی از من برنده شن :)

"با این‌که‌ موسیقی نمی‌دونم، با لمس انگشت‌هات پیانیستم."

من توانایی این رو ندارم که نزارم درد بکشی و نزارم کسی ناراحتت کنه و اینکه میبینم هیچ کاری از دستم برنمیاد واسم زجرآوره، این توانایی رو دارم که به اندازه‌ تموم ثانیه‌هایی که باید کنارت باشم و نیستم از خودم متنفر باشم، من در مقابل این دوست داشتن مسئولم و باید رنجش رو بکشم.

نمیدونم چرا هیچکس متوجه این نمیشه که من ساده و احمق نیستم، فقط دلم میخواد بدون سیاست باهاش رفتار کنم.

I am not what happened to me, I am what I choose to become.

من اون چیزی نیستم که برات اتفاق افتاده، من چیزی هستم که انتخاب می کنم بهش تبدیل بشم.

این قضیه که دنیا دور من نمیچرخه رو اصلا نیستم

کم دوست داشتن را بلد نیستم. تمام زخم‌های من، از دوست‌ داشتن‌های زیاد من است.

من آدمیم که با هزار جور سختی بزرگ شدم
وقتی با من حرف میزنی،
یکم مراعات کن، من کسی نیستم که بخاطر موقعیت، یا وضع مالیت خودمو کوچیک کنم.:)

به آدم‌هایی که راحت همه چی رو کنار میزارن حسودیم میشه، چون من تا خودم رو بابت قضیه‌ای ذره ذره نابود نکنم ول کن نیستم.