I don't like to talk
about my situation.
Because I know if I talk,
I'd cry.

دوست ندارم در مورد وضعیتم صحبت کنم.
چون میدونم اگه حرف بزنم گریم میگیره.

اگه بخوام واست مثال بزنم، مثلا من یه دریا دوست داشتم و تو هر بار با یه لیوان این دریا رو خالیش کردی، الان خشک شده، تمومش کردی، خیالت راحت شد؟

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌محبوب قلبم...
دوست داشتن تو درست ترین کاره زندگیمه...
میتونم به جرئت بگم اگه صدبار دیگم به دنیا بیام...
عاشق تو میشم و دلم میخاد خیابونای این شهرو کنار تو قدم بزنم...
دستای تو رو لمس کنم...
بغل تو خونه امنم بشه...
من فقط و فقط تو رو میخام...
•دوست دارم جانان مــن...


. .

بعضی وقتا دلم میخواد بهت زنگ بزنم بگم آدما دارن بهم آسیب میزنن و اذیتم میکنن، بعدش یادم میاد یکی ازون آدما خودت بودی.

‌دقیقا همونجایی که داستایوفسکی
تو شب‌های روشن گفت :
«‏از خودش می پرسد؛
من چرا باید به یک نفر
احتیاج داشته باشم
که با او دو کلمه حرف بزنم؟
خودم با خودم می‌توانم
بیشتر از دو کلمه حرف بزنم
و حرف‌های خودم را
راحت‌تر بفهمم
و اگر کسی به اینجا برسد
دیگر نه می‌گردد،نه انتظار می‌کشد.»

‏من خوشبختم چون دوستایی دارم که می‌تونم راجع به یه مسئله ۵۰۰۰۰۰۰ بار حرف تکراری بزنم و با جون و دل بهم گوش می‌کنن تا ازش رد بشم.

i’m not sure if i’m depressed. i mean i’m not sad but i’m not exactly happy either. i can laugh &’ joke &’ smile during the day but when i’m alone at night i just feel kinda numb.

مطمئن نیستم افسرده باشم.
منظورم اینه که ناراحت نیستم اما خوشحالم نیستم.
می تونم در طول روز بخندم، شوخی کنم و لبخند بزنم اما وقتی شب تنها میشم،
احساسه بی حسی دارم.

‏یک جمله‌ای که در چندسال اخیر به ادبیاتم اضافه شد “دوست ندارم در موردش حرف بزنم” بوده.
جمله‌ی کاربردی و صادقانه‌ای هست.
بهتر از صد تا دروغ و توجیه و آسمون ریسمون. بهتون توصیه می‌کنم.

ای بابا دیدی چیشد؟
دیگه با توعم دلم نمیخواد حرف بزنم.

‏می‌توانم ساعت‌ها از رنجم حرف بزنم؛ اما واقعاً فایده‌ای ندارد و تنها غم درک نشدن را به غم‌هایم اضافه می‌کند.