‏من از اولشم میدونستم که نمیشه فقط جنگیدم که تو دلم نمونه.

ببین من یاد گرفتم حسمو به کسی نشون ندم. نگرانشون باشم هرشب اما به نظر عین خیالم نیست. تنها باشم ساعت‌ها اما به یکیشون پیام ندم که به تو نیاز دارم الان. چون میدونم دلشونو میزنه، گرچه آدمیزاد همیشه همین بوده و من از اولشم امیدی نداشتم. کلا هم یکی دو نفرو تو زندگیم دارم که از حس درونیم خبر دارن، اونم مدت‌ها زمان برد تا بتونم بگم داستان چیه و خود واقعیم باشم و انگار همه فلسفه بودنه آدما تو زندگیت همینه که تو واقعا چقدر خودتی کنارشون، با همه ضعفات، همین؛


. .

اولش اونی رو انتخاب میکنیم که بیشتر دوستش داریم، ولی وقتی دلمونو شکست، برمیگردیم پیش اونیکه بیشتر دوستمون داره ...
• |.|

If you don't think about the end at first, you'll end up thinking about it...

اگر اولش به فکر آخرش نباشی آخرش به فکر اولش می افتی...

مثل گل به خودی میمونه ، رابطه ای که از اولش میدونستی اشتباهه و بازم واردش شدی.

همون خط قرمزی که اولش نادیده گرفتی، آخرش دلیل تموم شدن همه چیز میشه.

‏اولش خودت و گول میزنی که تنها نیستی، بعدش تازه میفهمی تنها که هستی هیچ، خیلیا هم زمانی که تنهات گذاشتن و رفتن کاملاً در جریان بودن و رفتن.

دقت کردی اولش مثل نور میان تو زندگیت، بعد تاریک و سیاه رهات میکنن؟

حالا خیلی هم اشکالی نداره، زندگی فقط همون صد سال اولش سخته.

اکثر رابطه‌ها به همون دلیلی تموم میشن که شما از اولش میدونستید به این دلیل نباید با این آدم وارد رابطه بشید..


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»